Maagzuur
Oorspronkelijk zou Slander als openingsact fungeren, maar de Italianen hebben wegens privéomstandigheden af moeten zeggen. Daarom trappen we af met een stel vrienden van Tarantino: Maagzuur. Een gewaagde naam, die natuurlijk al doet vermoeden dat deze band het één en ander teweeg zal brengen: zure oprispingen, onprettige gevoelens en spijt van die vooraf verorberde maaltijd. Het staat er inderdaad niet ver van af, want de muziek van Maagzuur is vunzig, vies en agressief. Noem het grindcore, d-beat of crustpunk; hard is het in ieder geval.
De frontman is een mafketel eersteklas, die over de speakers hangt, zijn achterste laat zien en vervolgens doodleuk vraagt of er nog resten poep te zien zijn. Ook muzikaal lijkt het op het eerste gehoor een chaotische brei, maar stiekem is Maagzuur strakker dan menig toeschouwer zou verwachten.
Iron Reagan trekt als een wervelwind door Dynamo
Tarantino lanceert debuutalbum zonder er een woord aan vuil te maken
Terwijl in de kelder van Dynamo The Fall Of Troy los gaat, wordt het publiek in de grote zaal getrakteerd op een zondagavond vol metal, hardcore en punk. Bekende meesters binnen deze genres zijn de mannen van Iron Reagan, een supergroep bestaande uit leden van onder andere Municipal Waste en Darkest Hour. Een van de drie voorprogramma’s is Tarantino uit Eindhoven, een band die deze mooie avond aangrijpt om zijn debuutplaat te presenteren.
Fleddy Melculy
Wie Fleddy Melculy tijdens Klokrock Orange op Koningsdag aan het werk heeft gezien, weet dat deze gasten tot behoorlijk wat mafs in staat zijn. Ze zijn Belgisch, dus dat is wellicht al een verklaring voor deze gekte. De songteksten van Fleddy Melculy zijn zwaar humoristisch en zouden zo afkomstig kunnen zijn uit het rijke gedachtegoed van Urbanus. Zo komen er nummers voorbij over een gebrek aan brood, het verliezen van je sleutels, een haat voor jazz en mensen die een t-shirt van Metallica dragen zonder te weten welke band het eigenlijk is. Aan humor dus geen gebrek. Gelukkig hoeft het optreden er muzikaal niet onder te lijden. De Belgen doen absoluut niet onder voor serieuzere bands in de metal- en hardcore scene. Het eerste nummer ‘Het Is Wat Het Is’ heeft veel weg van Stray From The Path en blijkt het begin van een zeer stevige set. Enig muzikaal euvel is het drumgeluid, dat veel te overheersend aanwezig is.
De constante inzet van humor lijkt wat geforceerd over te komen vanavond. Deze show zou perfect werken op een festival, maar hier slaat Fleddy Melculy de plank ietwat mis. De pauzemuziek tussendoor, de chicken moshpit; het is allemaal wat te veel show voor een opwarmer. Het publiek wil duidelijk nog wat energie sparen voor Iron Reagan en Tarantino.
Tarantino
Het is een speciale avond voor de mannen van de Eindhovense band Tarantino. Vandaag presenteren ze hun allereerste volledige album, dat de naam ‘Seven’ heeft gekregen. De plaat komt uit bij White Russian Records, eveneens uit Eindhoven. Op ‘Seven’ laat Tarantino old school hardcore horen, geïnspireerd door onder andere Black Flag en Negative Approach. Ook in hun teksten kennen ze dezelfde aanpak als hun roemruchte voorgangers, waarbij ze diverse sociale issues aan de kaak stellen. Tarantino heeft echter één centraal thema: de zeven laatste woorden aan het kruis.
De podiumpresentatie van Tarantino is behoorlijk energiek te noemen. De band is vol vuur en zelfs opgefokt aanwezig. Duidelijk goede voornemens om er een mooie release-show van te maken. Frontman Randy is een imposante verschijning die liever, en meer in de zaal dan op het podium te vinden is. Hij doet er alles aan om de interactie tussen de band en publiek in stand te houden. Het mooie nieuws over de plaat wordt niet genoemd, doorspelen lijkt vandaag het devies. De mannen laten enkel de muziek spreken en die spreekt boekdelen: Een duidelijke knik naar de oude helden maar ook heel wat moderne geluiden zijn hoorbaar. Een fijne mix die als eindproduct erg eigen klinkt. Tarantino is live een imposante band die er geen gras over laat groeien. Na een harde, overtuigende show is het publiek opgewarmd voor Iron Reagan en is zonder er een woord aan vuil te maken, goede reclame voor ‘Seven’ gemaakt.
Iron Reagan
Het laatste studioalbum van Iron Reagan dateert alweer uit 2014, wanneer we de split met Toxic Shock van vorig jaar niet meetellen. Muzikaal doet de band vooral denken aan oude thrash bands, maar er wordt stiekem uit meerdere harde vaatjes getapt. Iron Reagan is een samenraapsel uit gerenommeerde bands, met onder andere zanger Tony Foresta en gitarist Land Phil uit Municipal Waste en voormalig drummer Ryan Parrish van Darkest Hour.
Deze gelouterde mannen trekken als een fikse wervelwind door Dynamo met succesnummers als ‘I Won’t Go’, ‘Miserable Failure’, ‘Four More Years’ en de Cannibal Corpse cover ‘A Skull Full Of Maggots’. De hoofdzaal van Dynamo lijkt te veranderen in een schaatsbaan wanneer het publiek een grote circle pit vormt en flink wat deelnemers onderuit gaan. Dit is het effect dat Iron Reagan overal ter wereld teweeg brengt. De band is snoeihard, knetterstrak, verschrikkelijk snel en weet zijn reputatie als supergroep ook vandaag weer met gemak hoog te houden.
Gezien: Iron Reagan, Fleddy Melculy, Tarantino & Maagzuur, op 28 augustus 2016, in Dynamo.