Dave Fidler
John Bramwell is eigenlijk een vreemde snuiter; wars van sterallures komt hij voor aanvang van de show De Kapel in om Dave Fidler, zijn eigen voorprogramma, aan te kondigen. Deze jeugdige Mancunian is samen met de Britse troubadour op tournee. Volgens John Bramwell is hij geweldig. In een zevental songs, laat deze jonge bluesy singer-songwriter horen dat Bramwell niet overdrijft. Hij is een fabelachtige gitarist en een goede zanger. Al klinkt zijn stem minder doorleefd dan je van een bluesy folkzanger zou verwachten. Maar zoiets heeft tijd nodig en een vriendschap met John Bramwell levert hem over een paar jaar ongetwijfeld het juiste doorleefde stemgeluid op. Tegen die tijd klinkt hij waarschijnlijk niet meer als een jonge Dylan zoals in ‘Easy Come, Easy Gone’, maar eerder als de oude Dylan.
In De Kapel komt rasperformer Bramwell volledig tot zijn recht
John Bramwell laveert meesterlijk tussen humor en ontroering
John Bramwell staat vanavond in De Kapel aan de kanaalstraat in Eindhoven. Bramwell is natuurlijk vooral bekend als zanger en songschrijver van het Britse I Am Kloot. De band waarmee hij ruim vijftien jaar geleden tegen wil en dank tot vaandeldrager van ‘The New Accoustic movement’ gebombardeerd werd. Een term die gelukkig voor Bramwell en zijn kompanen al snel in onbruik raakte. Het zal niet verbazen wanneer er vanavond dus veel I Am Kloot-nummers de revue passeren. Maar je laten verrassen door die ene obscure cover of dat nog onuitgebrachte pareltje dat zo maar op een soloalbum zou kunnen belanden behoort zéker ook tot de mogelijkheden, evenals – zo belooft de Effenaar-website ons – zijn hilarische verhalen tussen songs door.
John Bramwell
Rond half tien is het de beurt aan John Bramwell en als frontman van I Am Kloot zullen vanavond veel I Am Kloot-songs de revue passeren, waarvan hij ‘Mouth On Me’ als eerste speelt. Hierna is het tijd voor een lesje showbusiness en plukt hij 3voor12/Eindhoven- en Effenaar huisfotografe Nadia voor de eerste rij weg om haar een foto te laten maken vanaf zijn rug gezien, waarbij hij het publiek oproept om hem een staande ovatie te geven. “That’s how showbizz works”, is zijn commentaar en daarmee is de toon gelijk gezet.
Songwriter en humorist
Bramwell is niet alleen een begenadigd songschrijver met een aangenaam doorleefde rasp-stem, hij is ook een gevatte humorist en bevlogen verhalenverteller. De setting van vanavond in De Kapel aan de kanaalstraat leent zich bij uitstek voor al die rollen. Als hij bekent dat hij geen setlist heeft, puur omdat hij de setlist niet kan lezen wanneer die op de grond ligt, regent het verzoekjes. En wanneer iemand om het obscure ‘Cinders’ vraagt worden wij tot “B-side people” gebombardeerd. Een aantal verzoekjes worden echter wel degelijk ingewilligd, waaronder ‘The Same Deep Water As Me’, ‘From Your Favorite Sky’, ‘Over My Shoulder’ en ‘Bullets’.
Persoonlijk
Maar het hoogtepunt van het optreden vormen de nummers ‘At The Sea’ (zijn beste liedje, zo ontboezemt hij vanavond naar eigen zeggen voor het eerst) en het voor zijn dochter geschreven ‘Shoeless’. Een nummer dat hij schreef naar aanleiding van een tochtje naar het strand dat hij stiekem met haar maakte, de dag voordat hij op toernee zou gaan en hij zijn dochter eigenlijk naar school moest brengen. Bij thuiskomst besloot ze, op aanraden van haar vader, wijselijk om er niks over te vertellen tegen haar moeder. Een leugentje om bestwil, waar zijn praatgrage dochter op de heenweg muisstil over zat te piekeren.
Het zijn juist dit soort persoonlijk ontboezemingen die de toch al fraaie liedjes meerwaarde geven. Datzelfde geldt voor het hagelnieuwe ‘Times Arrow’, een lied dat hij, ondanks dat hij geen “massive Prince-fan” is, opdraagt aan de net overleden Prince. Een artiest die hij vooral bewonderde omdat hij zijn publiek zo heerlijk op het verkeerde been kon zetten. “He made the audience booh him”, zegt hij daarover.
Blackbird
Nadat hij zijn reguliere set afgesloten heeft met ‘Proof’ volgt als toegift de Beatles-cover ‘Blackbird’. Dat aangekondigd wordt met, alweer, een mooie anekdote over zijn ontmoeting met Paul McCartney (die een soundtrack-lied schreef voor dezelfde film als hij). Een anekdote waarin hijzelf vooral als de met stomheid geslagen fan figureert, maar waarin zijn toenmalige vriendin Eleanor de oude Beatle erg gevat van repliek dient als McCartney vertelt dat hij ooit een liedje heeft geschreven over een meisje dat Eleanor heet. Heel soms zijn de verhalen waarmee Bramwell de liedjes inleidt beter dan de songs zelf. Bij zijn cover van ‘Blackbird’ is dat zéker het geval. Het maakt de avond echter niet minder grappig, ontroerend en soms ook betoverend.
Gezien: John Bramwell en Dave Fidler, op 22 april, in De Kapel.