Zelfs Japan is vertegenwoordigd in de vorm van het Kikagaku Moyo. Het kwintet brengt in het Main Lab (de grote zaal van de Effenaar) een eigenaardige mix van folk, psychedelica en kraut, afgemaakt met een vleugje noise. De band tapt dus uit meerdere vaatjes waarbij een prominente rol is weggelegd voor de traditionele sitar-gitaar. Het resulteert in een gevarieerde set, die aanvankelijk moeilijk van de grond komt dankzij een (te) stuurloze eerste helft. Gaandeweg wordt het beter, zo blijkt. De climax die Kikagaku Moyo teweeg brengt tegen het einde van het concert is zowaar dansbaar. De vroegtijdige zaalverlaters krijgen ongelijk, de aanhouders winnen.

Minder zwaarmoedig is het jonge Dead Rabbits. De Britse band laat redelijk opgewekte shoegaze horen in de trant van Yuck en Deerhunter. De nadruk ligt verrassend genoeg op de zang, die wel wat weg heeft van het authentieke geluid van Bradford Cox. De catchy en melodische geluidsstromen laten een interessant bandgeluid horen, maar de liedjes hebben helaas te weinig om het lijf om echt te beklijven. Het eveneens Britse Desert Mountain Tribe kampt met eenzelfde probleem. De potentie bij deze band is wederom aanwezig, maar het geheel blijft niet echt hangen.

Gedurfder is de uitnodiging van Mdou Moctar, een in eigen land populaire singer-songwriter uit Niger. Maar spreek hem vooral niet zo aan want hij ziet zichzelf meer als een Touareg. Net als naaste collega's Bombino en Tinariwen is het drietal van Mdou Moctar gekleed in traditionele gewaden. Hoe onwaarschijnlijk die liedjes voor onze westerse oren ook mogen klinken, ze passen goed bij de zomerse hitte die tijdens de Psych Lab vrijdag voor het eerst in lange tijd weer ons land introk. Op papier klinkt dit bijzonder vaag, maar op het podium werkt het verrassend goed. Vooruit: ook hier is het materiaal niet altijd even sterk, maar op de beste momenten staat Moctar wel degelijk te shinen. Daarbij is er genoeg ruimte gebleven in de psychedelische wereldmuziek voor virtuoze gitaarsolo's. Net als vorig jaar op Le Guess Who? maakt de band daarmee indruk.

Daar hadden we lang niks van vernomen: het Britse Toy. Het vijftal is misschien wel de toegankelijkste en grootste band op het affiche, met hun regelrechte livetrip. Toy combineert de liedjes van The Horrors met de shoegaze van My Bloody Valentine. Subtiele tempowisselingen maken het geheel steeds wat dwingender. De band speelt even stoïcijns als strak en bevlogen. De juiste band op de juiste plaats, zou je denken. Toch loopt het optreden enigszins in het water. De volumemeters lopen in het rood wat mede te danken is aan de te hard afgestelde bas. De vocalen verzuipen in een brij van geluid en de aanvankelijk goed gevulde zaal stroomt steeds verder leeg. Daar kunnen sterke liedjes als 'Dream Orch' en 'Join The Dots' helaas geen verandering in brengen.

Headliner van de zaterdag is The Soft Moon. In zes jaar heeft bandbrein Luis Vasquez zich flink omhoog gewerkt. Vergis je vooral niet in zijn aaibare voorkomen, Vasquez is een wolf in schaapskleren en in het genre een grote meneer. De set opent met 'Black' en daarmee heb je meteen een behoorlijk onthullende songtitel te pakken. The Soft Moon flirt namelijk met alles wat inktzwart is, maar op een mooie manier. De jaren 80 - met name Joy Division en Bauhaus - zijn nooit ver weg en het visuele spektakel is met flitsende lichten groots te noemen. Er komt veel materiaal voorbij van het onlangs verschenen Deeper, waarmee Vasquez inderdaad een dieper geluid heeft neergezet. Met invloeden uit de darkwave en industrial eist de muziek nog meer dan voorheen de volledige aandacht op. Agressieve noisestukken en ritmische hoogstandjes houden het publiek bij de les. Veertien nummers blijft de band onwaarschijnlijk goed, van begin tot eind. Het is een set die aan alle kanten klopt. The Soft Moon blijkt de heer en meester van de zaterdag.

Het is een gedroomd slot voor dit sympathieke en leuk opgezette festival, dat over de gehele linie wat dipjes beleefde. Zo nu en dan zijn de bandjes in dit uitgesproken genre niet onderscheidend genoeg, waardoor je door de bomen soms het bos niet meer ziet. Toch blijft de eigen, warme identiteit van Eindhoven Psych Lab overheersen. Geen ander festival in Nederland richt zich op zo'n specifiek genre en komt daar goedlachs mee weg. Ondanks het gegeven dat de programmering hier en daar wat scherper had gemogen, en deze festivaldag traag op gang kwam, blijft de overall sfeer bijzonder. Het festival brengt liefhebbers van het genre bijeen met (beeldende) kunst, een vinylmarkt en vele optredens. Eindhoven Psych Lab heeft toekomst.

Gezien: Eindhoven Psych Lab 2015 dag 2, op 6 juni 2015, in de Effenaar.