The Wytches, Jack Daniel’s Stage, zaterdag 19 april 2014.

'Evil surf doom', zo duidt The Wytches zijn eigen geluid. Treffend. De zwartgallig getinte gitaarmuziek van de Britten, zowel tekstueel als muzikaal, is soms jachtig en onstuimig, een andere keer log, psychedelisch en lang uitgesponnen van aard.

Het vuige geluid en de energieke podiumpresentatie van The Wytches doet regelmatig denken aan Nirvana ten tijde van hun debuutplaat, 'Bleach'. De zang van Kristian Bell, soms raspend en rauw, een andere keer zuiver en lijzig, versterkt dit gevoel alleen maar.

De band timmert vooral de laatste maanden zeer voortvarend aan de weg met vele passages op grote festivals. Momenteel zijn ze op toer met Blood Red Shoes, binnenkort worden ze op sleeptouw genomen door Cloud Nothings en METZ.

The Wytches bracht tot op heden nog weinig muziek officieel uit. Een debuutalbum met de naam ‘Annabel Dream Reader’ zal naar alle waarschijnlijkheid komende zomer verschijnen. Het nummer dat intussen als single vooruit werd geschoven en al heel wat deuren voor de band wist te openen is ‘Rope For Juda’.

Het nummer bezit ongeveer alle muzikale kenmerken van de band; Een unheimisch klinkende surfgitaar, mooi uitgewerkte hard/zacht dynamiek, smerige riffs en ettelijke tempowisselingen.

Een spektakelstuk is het optreden van The Wytches geenszins. Energiek en heftig is het wel vanaf de eerste minuut, al worden er geen gekke of ingestudeerde capriolen op het podium uitgehaald. Het drietal laat de muziek duidelijk voor zich spreken. Deze daadkracht weet de band tot de laatste noten te behouden. De band staat onverstoorbaar en vol zelfvertrouwen op het podium. Zelfs wanneer er tijdens een van de eerste nummers een gitaar uitvalt, raakt niemand in paniek. De ritmesectie speelt routineus door tot de gitaar weer in kan vallen. 

Blood Red Shoes maakten tijdens hun concert nog reclame voor hun vrienden van The Wytches. Sympathiek. Veel heeft het niet mogen baten, de Jack Daniel’s Stage is voor slechts een kwart gevuld wanneer de Britten opkomen. Veel drukker zal het ook niet worden. Op enkele fanatiekelingen na, staat het publiek er vrij apathisch bij. Geen grote verrassing, aangezien het leeuwendeel van het materiaal van deze band nog onbekend is, het een ietwat vreemde eend op het affiche is en bovenal binnen dit tijdslot - rond middernacht - moet opnemen tegen de headliners van het festival.

The Wytches is een van de meest obscure en onbekende acts op deze editie van Paaspop. Het trio is in de laatste maanden door talrijke muziekblogs de hemel in geprezen, maar zeker en vooral in Groot Brittannië wordt er wel vaker een band op een voetstuk gezet na enkele prima singles. Deze hype namen ze gezien de publieke opkomst nog met een korreltje zout in Schijndel. Terecht bleek de vooruitgesnelde reputatie wel. De jonge band speelde intens, hard en bovenal steengoed. Niet alleen de nummers die al over het internet zwerven maakten indruk, het optreden was er ook een van een hoog niveau.

De oplettende Paaspop-bezoeker zal na dit optreden reikhalzend uitkijken naar het debuut van The Wytches. En ach, speelde het al eerder aangehaalde Nirvana voor stampvolle zalen in het prille begin? Nee, tuurlijk niet. Onbekend maakt nu eenmaal onbemind. Met die publieke opkomst zal het over enkele jaren vast wel goed komen voor deze veelbelovende band. Wellicht ook op Paaspop. Die herkansing verdienen ze.