In 2012 maakte James Wood indruk op het Naked Song festival in het Muziekgebouw. Sindsdien volgt de redactie van 3voor12/Eindhoven de band. Het leverde onder andere een plek in de Effenaar op, tijdens Club 3voor12/Eindhoven. Maar ook anderen zagen de enorme muzikaliteit van de band; zo is de band geboekt door Popronde voor een muzikale reis door het land, koos Proud Of The South de new-folkact uit voor het doorlopen van een talentenprogramma en beloonde de Sena Awards de band met enkele aardige optredens. Een tweede EP is al een tijdje in de maak, maar of die er gaat komen is nog maar zeer de vraag. De toekomst zag er zo rooskleurig uit, de band leek zo hecht, maar ondanks dat de bandleden nog steeds goed bevriend zijn, was er achter de schermen toch ook enige onvrede. In ieder geval bij Marks: “Ik heb, in vergelijking met de rest, een ander verwachtingspatroon van zowel het artistieke gedeelte als het organisatorische gedeelte van een band. Oftewel onze persoonlijke visie komt niet overeen en daarin heb ik een knoop doorgehakt.” 

Dat zal voor een ieder die de band recentelijk nog live heeft gezien als een grote verrassing komen. De band staat bekend om zijn spelvreugde en weet het publiek daar vrijwel altijd goed in mee te nemen. “Het is niet zo dat we met ruzie uitelkaar gaan en ik zal nog steeds een biertje met de jongens drinken, maar mijn keuze om te stoppen met de band is definitief.”

Marks noemt het verschil in de beleving van de band, de ambities en muzikale voorkeur als belangrijkste redenen. “We zijn allemaal zo verschillend, met allemaal zo’n andere achtergrond. Om dat in goede banen te leiden moet je toch wel redelijk op één lijn zitten. Je moet in ieder geval heel goed weten wat de wensen en doelen van een ieder zijn. Tijdens de begeleiding van Proud Of The South gaat het daar dan wat vaker over en dan schieten hersenspinsels ook wat sneller door het hoofd. Voor mij werd toen duidelijk dat ik een ander verwachtingspatroon heb van hoe je in een band wil zitten en hoe je je daarin wil ontwikkelen.”

Dat klinkt allemaal nog wat diplomatiek en algemeen.
“Ja, dat mag zo klinken. Kijk, die jongens heb ik gewoon lief. Ik maak met heel veel plezier muziek met ze, maar ik heb het gevoel dat iedereen iets anders wil. Of ik merk in ieder geval dat ik iets anders verlang in het geheel. Daarin kun je proberen spastisch alles bij elkaar te houden of proberen de ander te veranderen maar ik kies er hier juist voor die waarden te accepteren en een ander pad te gaan bewandelen.”