Naked Song 2014: vroege Adrian Crowley pleegt zware aanslag op gemoed

Zanger zegt vrolijk te zijn, maar uit dat op een vreemde manier

Tekst: Thijs Portz / Fotografie: Lotte Schrander ,

Twee jaar geleden buitelde de (inter)nationale muziekpers ineens over elkaar heen. Hoewel de in Malta geboren maar vanuit Dublin opererende Adrian Crowley tot dan al vijf platen uitbracht, kreeg hij met ‘I See Three Birds Flying’ eindelijk erkenning voor zijn harde werk. Zijn muziek is op zijn zachtst gezegd zwaar en weemoedig en doet, mede dankzij zijn imposant lage stem, meer dan eens denken aan grootmeester Leonard Cohen die een scheve schaats rijdt met Josh T. Pearson.

CONCERT
Adrian Crowley, tijdens Naked Song festival in het Muziekgebouw, op 28 juni 2014.

DE ACT
Crowley doet niet aan een act. Ook interactie of een welkome kwinkslag is aan de schuchtere Maltees niet besteed. Ondersteund door repetitieve grondtonen uit een laptop, tokkelt hij zich op een wat primitieve maar mooie manier door zijn setlist heen. Die bestaat uit lange, bijna hypnotiserende stukken die van alle kop en staart gespeend zijn en vooral dienen als muzikaal fundament voor zijn stem, zonder twijfel zijn ‘unique selling point’.
HET NUMMER
Het nog niet uitgebrachte nummer ‘Smithereens’ zorgt voor een hoogtepunt. Een pakkende zanglijn, waarvan de zanger er helaas niet al teveel bezit, en dynamisch gitaarspel laten horen waartoe Crowley werkelijk in staat is. Hij verruilt de zware eenheidsworst voor een melodieuzer aanpak en sorteert daarmee onmiddellijk effect.
 
HET MOMENT
Aan het begin van het optreden lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht. Terwijl de kleine zanger zijn gitaar stemt, laat hij het publiek weten in een goede bui te zijn en deelt hij op luchtige wijze de reactie  van zijn zoontje - ‘your suitcase will be very light’ - toen die hoorde dat zijn vader op ‘Naked’ Song moest spelen. Helaas is dit vandaag het enige dat Crowley met zijn publiek deelt en moet dat genoegen nemen met de van elke luchtigheid gespeende muziek van de singer-songwriter.
 
HET PUBLIEK
Tijdens het optreden loopt de zaal steeds verder leeg. Het publiek dat blijft, lijkt zich wel te kunnen identificeren met de muziek van Adrian Crowley, maar voor het grootste deel van het Eindhovense publiek, valt het optreden iets te zwaar op de vroege middag.
 
HET OORDEEL
Het probleem bij Crowley is het ontbreken van elke vorm van relativering. De lucht is pikdonker, het onweert, de koeien zijn al verdronken en het duurt niet lang meer voordat we allemaal opgeslokt worden door het duister. Bij vlagen levert dat uitstekende momenten op en aan het spel en, nogmaals, de stem van Adrian Crowley, ligt het niet. Zijn gitaarspel is fascinerend om te zien en zijn stem galmt en dreunt alsof God zelf zich tot de aarde wendt. Maar ook al spreekt God tot ons, Hij kan ons niet meer redden. We gaan ten onder, samen met onheilsprofeet Crowley.