Net als bij The Black Keys zijn er ook vanavond mini-tribunes op de balkons geplaatst; echt niemand past er meer bij in het Klokgebouw, dat bij opening wat worstelt met logistieke problemen. Tussen 21.00 uur en 22.00 uur, wanneer dj Redlight vrij anoniem draait als soort van voorprogramma – die naam mag het eigenlijk niet dragen, bezwijken de eerste tienerfans onder de drukte en warmte. Als het licht uitgaat en Disclosure dan echt begint, gaan de mobieltjes massaal de lucht in: ze willen het allemaal filmen. Vastleggen dat moment. De twee generatiegenoten op het podium worden benaderd als megapopsterren, onder luid gejoel, met hartjes en later op de avond toebedeeld ondergoed. Het hoort bij het sterrendom van een grote, internationale act. En ondanks dat de discografie nog maar één album telt, is Disclosure dat wel. Ook in Nederland waar ze nog nooit een echte radiohit hebben gehad. Dat de nummers hun fans wel bereikt hebben, blijkt als ‘When A Fire Starts To Burn’ als tweede nummer van de set wordt ingestart. Wat een energie stroomt er door het Klokgebouw. En voor die enkeling die niet danst, is er een indrukwekkende lichtshow om van te genieten. Het Klokgebouw wordt met visuals in vuur en vlam gezet. En als het vuurtje eenmaal lopende is…
Disclosure in Klokgebouw: dancefeest met popidolen
Gebrek aan performance eenvoudig gecompenseerd met grootse productie en hits
Na twee uitverkochte clubshows in de Melkweg – en lovende recensies – eind 2013 was het bij de terugkeer naar Nederland voor Disclosure tijd voor een maatje groter. En het was nog niet voldoende, want de show van de Britse danceact is al maanden uitverkocht als de show in het Klokgebouw begint. Zelfs The Black Keys hadden er heel wat meer tijd voor nodig. Disclosure kan zich inmiddels dan ook meten met de grootste bands van het moment: het heeft de statuur, de hits en heel belangrijk: de fans. Een hogere inzet betekent ook hogere verwachtingen: hoe vertalen de twee begintwintigers het zeer muzikale ‘Settle’, maar ook de in recordtempo verworven heldenstatus, naar een podium van het formaat Klokgebouw?
De broertjes Lawrence staan allebei achter een booth opgesteld met synths, controllers, drumpads en bekkens. Wie ze op social media volgt, ziet dat ze wekelijks voor dit soort overvolle, grote zalen met duizenden fans staan, maar het heeft nog niet geleid tot enige sterallures. Vrij ingetogen, maar ook opvallend routineus staan ze op het grote podium. Ze zijn geconcentreerd, met weinig dynamiek en daardoor eigenlijk gewoon wat saai om naar te kijken. De grootse lichtshow achter hen allesbehalve.
Er is duidelijk nagedacht over hoe de live-uitvoering vorm te geven met baspartijen, aanvullende percussie en af en toe voorzichtig een tweede stem. Het heeft de nodige meerwaarde, maar het is aan de magere kant in vergelijking met de megaproductie die wordt neergezet. De nummers lijken allemaal ook simpelweg te veel op de studio-uitvoering. De enorme muzikaliteit van ‘Settle’ wordt live matig ingevuld en het zijn voornamelijk de gastvocalen die vanavond node worden gemist.
De hits zijn echter zo sterk dat het jonge, weinig kritisch ogende, publiek er volledig genoegen mee neemt. En ze komen allemaal voorbij, met ‘White Noise’ en ‘Latch’ als absolute uitschieters op de populariteitmeter. De dansende tieners benaderen dit concert ogenschijnlijk als een willekeurig dancefeest in het Klokgebouw, maar dan wel met idolaat gedrag dat hoort bij fans van een popband. Alle nummers kennen ze, worden meegezongen en ze hoeven niet per se naar het podium te kijken om in de show op te kunnen gaan. Een optreden van Disclosure is duidelijk een beleving, veel minder een concert.
De hit met gastbijdrage van Sam Smith wordt bewaard tot het laatst: het publiek wordt geteased, moet laten weten wat het wil en dan komt wat een slotapotheose moet worden. Wat het makkelijk had kunnen zijn. Maar die blijft uit. Waar het volume van de productie en de spectaculaire visuals de hele avond hebben gezorgd voor net genoeg compensatie van het gebrek aan een rijke liveshow, wordt hier een slotakkoord volledig weggedraaid. Letterlijk, want met een laatste scratch wordt het geluid tot stilte gereduceerd. Weg ‘Latch’. Weg Disclosure. Geen toegift, geen extended versie: het is over. Waar het Klokgebouw zo vroeg in de set nog volledig in vuur en vlam werd gezet door de twee producers, doven ze datzelfde vuurtje nu eigenhandig. En zonder pardon.