Daryll-Ann doet het nog eens over in de Effenaar

Moeizame opstart weerhoudt oude indiehelden er niet van om te scoren met reünieconcert

Tekst: Sophie Meijntjes / Fotografie: Bianca Stommel ,

Elf jaar geleden stond Daryll-Ann voor het laatst op Eindhovense planken.
Nu, tien jaar na hun onverwachte einde, zijn ze er weer. In een nieuwe Effenaar, maar voor een oud, vertrouwd publiek. Een zaal die gevuld is met liefhebbers, de fans van toen en die komen allemaal met hetzelfde doel: ze nog één keer te zien schitteren, die band die toentertijd met recht de beste in zijn genre werd genoemd.

“Eindhoven! Daar waren we weer…”, opent Jelle Paulusma enthousiast de avond.
De band zet in met ‘A Proper Line’ en klinkt direct als vanouds. Dat typische, blikkerige, jaren 90 indierock-geluid dat zo kenmerkend is voor de Daryll-Ann-sound. Het klinkt onaangetast en creëert de illusie dat er nooit veel tijd verstreken is. De verzilvering in de baard van Jelle verraadt echter de tand des tijds, maar zijn energie liegt er dan weer niet om. Hij heeft er zin in en is duidelijk blij en trots om hier te zijn, in originele formatie. Met Anne Soldaat als zwijgzame handlanger en broer Coen Paulusma ‘net als vroeger’ in zijn vertrouwde hoekje met tamboerijn en sambaballen, is het één grote sprong terug in de tijd. 
Over het algemeen lijkt het echter even te duren voordat de band echt goed op gang is. In het eerste uur wordt de tijd genomen om de harmonie te vinden, om vervolgens pas echt te kunnen knallen. Wellicht speelt hierbij ook mee dat Anne Soldaat nogal wat moeite schijnt te hebben met zijn solozangpartijen. Het is moeilijk te zeggen of hij nu slecht bij stem is of gewoon de behoefte heeft om het eens anders te doen. Resultaat is hoe dan ook dat zijn stemgeluid erg monotoon en bijna krachteloos klinkt en bij menig luisteraar een licht gevoel van ongemak bezorgt. Is er iets aan de hand? Moeten we ons zorgen maken? Na verloop van tijd trekt Soldaat enigszins bij. De samenzang gaat hem in elk geval een stuk beter af en gelukkig gooit hij met zijn gitaarsolo’s nog altijd heerlijk hoge ogen.

 

In de uitgebreide set (die meer dan twee uur duurt) komt alles aan bod. Van de alleroudsten tot de allerlaatsten, het is een ‘best of’ waarin alles wat je graag nog eens wilde horen voorbij komt. Daryll-Ann weet een weloverwogen wisselwerking te brengen tussen de kleine, intieme meedeiners zoals het wonderschone ‘Riverside’ en de rauwe, schelle rockers als ‘Always Share’ (waarbij het dak er dan toch best even lichtjes af mag). Met ‘Surely Justice’ als publieksfavoriet wordt in eerste instantie een prachtig passende afsluiter gemaakt. Een tweede toegift komt wat als mosterd na de maaltijd; het was eigenlijk al wel voldoende zo, men is dik tevreden en alle ‘hits’ zijn gehoord. Desondanks een erg goeie avond van een nog altijd erg goeie band. Daryll-Ann heeft zijn sporen al lang geleden verdiend, maar mag ze absoluut behouden.

Gezien: Daryll-Ann, op 7 maart 2014, in de Effenaar.