HET CONCERT
Ólafur Arnalds en de philharmonie zuidnederland, in het Muziekgebouw tijdens Cross-Linx, op 7 februari 2014.
DE ACT
IJslandse pianist van het Erased Tapes-label waar bijvoorbeeld ook Nils Frahm, een van de best gewaardeerde acts van Cross-Linx 2013, is gezeteld. Het experiment wordt nooit geschuwd en grenzen opzoeken en verleggen binnen genres is evident voor deze talentvolle muzikant. Op het laatste album ‘For Now I Am Winter’ is voor het eerst ook zang te horen, de nummers zijn wat toegankelijker en dat lijkt hem de weg naar het grote publiek gewezen te hebben.
HET NUMMER
Ja, toch wel hitje ‘Old Skin’ waarin later aangeschoven zanger Arnór Dan voor het eerst helemaal de hoogte in durft te gaan, zonder enig voorbehoud. Het nummer wordt eigenlijk in alle opzichten naar een hoger plan getild: het tempo wordt verhoogd, de strijkers versterken de melodielijn die uit de piano van Arnalds komt en de ambientachtige technobeat zorgt ervoor dat het bijna een floorfiller wordt. Maar daar is het uiteindelijk weer net iets te veel voor binnen de lijntjes ingekleurd.
Cross-Linx 2014: Geen brug te ver voor Ólafur Arnalds
Cross-over van huiskamermuziek, pop, ambient en zelfs een beetje techno
Het is al zijn derde of vierde keer in het Muziekgebouw, laat Ólafur Arnalds weten bij opkomst. “You know that you have been in a venue a couple more times, when you are automatically connected to the Wi-Fi.” Hij is zeker een bekende voor Eindhoven, maar nog niet eerder was hij de headliner van zo’n groot festival. Hij doet het dan ook niet alleen, maar met de philharmonie zuidnederland en vier solisten uit zijn eigen kamp. En wat vooraf de vraag was, wordt bij het eerste nummer met zang bevestigd: ook Arnór Dan is meegekomen naar Eindhoven.
HET MOMENT
Dat de wat bij vlagen toch wel erg keurige huiskamermuziek voor de eerste keer wordt uitgebouwd naar ambient met een knisperende beat. Wat goed gedaan zeg. Prachtig geleidelijk, onder een enorme begeleiding en toch even plotseling door het innemende effect. Cross-Linx wil bruggen slaan (sorry, dat we weer over die bruggen beginnen) tussen popmuziek en klassieke muziek en dan heb je aan Arnalds een goeie. Eenmaal aan de overkant pakt hij de brug naar triphop, ambient en heel soms zelfs hiphop er ook nog even bij.
OOK OPMERKELIJK
De piepende badeend (?) die in de zaal te horen is. Alsof een hond die per ongeluk de zaal in loopt snel gelokt moet worden. Heel vreemd, maar ook wel grappig aangezien de spanningsboog op maximaal staat sinds 20.00 uur.
HET PUBLIEK
Keurig en vol respect voor wat er zich op het podium afspeelt, zoals eigenlijk altijd wel in het Muziekgebouw. Op de derde rij gebeurt nog het meest noemenswaardige: een jongen zit wel een kwartier met zijn ogen dicht (zintuigen uitschakelen en beter de muziek opnemen of is het toch de werkweek die even zijn tol eist?) en iets verderop schermt een vrouw haar ogen af voor de felle, maar ook erg goed passende flitsende lichtbuizen op de achtergrond van het podium.
HET OORDEEL
Alle registers zijn opengetrokken voor vanavond en op een paar tempowisselingen die niet al te goed zijn gevolgd door de philharmonie zuidnederland na, is er weinig aan te merken op dit optreden. Het is solide en heeft gepoogd groots te zijn. Dat is aardig gelukt in het voorkomen, maar wat minder in de blijvende indruk. Op ‘Old Skin’ na, dat in deze vorm live weergaloos is gebleken.