Verse bluesrock, dat maakt dit drietal. Dat betekent dat er geen mid-price-retrorock smaakje aan zit, dit klinkt als muziek van nu. Fris, voorjaar en nieuw, dat zijn de gevoelens die na intro 'Sagitara' opkomen bij 'This Might Be The Reason'. Een upbeat-liedje met her en der speelse gitaarloopjes. Denk aan de song-smederij van Ryan Adams, gecombineerd met de gepolijste klanken van Blur. Bij 'All The Kids' mag de Beatles-vergelijking niet ontbreken. Dat komt vooral door het toetsenwerk en het speelse gitaarloopje. Het nummer klinkt kalm en ingetogen en is bijzonder fijn afgemixt. Het zal niet iedereen meteen opvallen, maar Cornelissen verklapte tijdens zijn bezoek aan 3voor12/Eindhoven radio dat er nog een gastbijdrage van Iris Penning in het slotakkoord zit. Cornelissen speelde op zijn beurt weer mee op het debuut van Pennings.
Wegdromen kan prima op de songs van Why Tony, zoals op 'Syllables Of Silence', dat enorm beheerst klinkt. Een spannend nummer met een Oosters tintje. Met een jankende trompet op 'White Honey' horen we die blueskant van de band even prominent naar voren komen. Koeltjes en beheerst kruipt het nummer voort met een eindeloze beheersing en licht klagende zang van Cornelissen. Weer over een andere boeg gooit de band het op 'Plastic Rabbit's Blood', wat een typisch Americanaritme heeft met zoete gitaarklanken.
'Irisis & Daffodils' vormt de brug naar de tweede sectie van het album met een fijn instrumentaal nummer dat als modern klassiek aandoet. Dat is dan ook de kracht van deze band: blijven verrassen zonder echt de draad kwijt te raken. De overgang naar het tokkelende 'Reset' gaat dan ook geheel vanzelf. Een beetje Novastar, dat is het wel, maar zonder de vocale uithalen. 'Sierra Tequila' mag het toppertje genoemd worden van het album: catchy, meeslepend en vol hitpotentie.
'Paradise In Me' lijkt een beetje de outro, zacht en wegebbend. De ondergaande zon op de albumhoes van 'Innerspace' in song gegoten. Er lijkt enkel een akoestische gitaar en zang te zijn die langzaam wegglijdt. 'Dead End Street' schud je weer even wakker gelukkig. Dat is wel heel zachtjes schudden, de energieke ritmes worden na anderhalve minuut beantwoord door de verdere sound van de song. De band laat zich hier lekker even gaan. 'Innerspace' zelf vormt de outro en is een sprankelende muzikale explosie die vervolgens fijn wegdroomt.
Met het album 'Innerspace' heeft Why Tony een mooi luisteralbum gemaakt dat de luisteraar blijft verrassen zonder ergens uit de bocht te vliegen. Jaren 60-pop met een vleug blues en Britpop, verrijkt door een loepzuivere productie die het eindproduct tot een geslaagde verzameling songs maakt. Why Tony gaat de wereld niet wakkerschudden, maar klinkt vers genoeg om de harten van vele luisteraars te veroveren.
'Innerspace' van Why Tony is in eigen beheer uitgebracht op 11 april 2014.