Daar staat de 20-jarige Eindhovense dan ineens voor een publiek dat eigenlijk niet van haar zou zijn. Met enkel een gitaar en haar jonge, heldere stem stelt Iris Penning zich voor aan een gonzend publiek. Ze begint en het wordt stil in de zaal, opvallend stil. Halverwege haar eerste nummer valt de spanning zichtbaar van haar af en wordt direct duidelijk dat ze het publiek al voor zich gewonnen heeft.
Janne Schra speelt ‘met zonder’ grenzen
En kleurt buiten de muzikale lijntjes in de Effenaar
Eén van de laatste optredens van Janne Schra’s theatertour speelt zich vanavond af, in de kleine zaal van de Effenaar. Een avond waarin muzikale passie, creativiteit en spelplezier de boventoon voeren. Op het laatste moment is Iris Penning gevraagd om de zieke Maaike Ouboter te vervangen en het publiek van Janne op te warmen. Wat in eerste instantie lijkt op een lastige uitdaging, blijkt haar verrassend goed af te gaan.
Iris Penning
Ze zingt breekbare liedjes met een verhaal. Alles Nederlandstalig, wat haar teksten als vanzelf een hoofdrol geeft in haar performance. Haar zelfgenoemde “knipoog naar de kleinkunst” vormt een goede beschrijving van wat haar liedjes bieden. Wat ze zingt is broos maar zelfverzekerd, theatraal maar geloofwaardig. Op haar kwetsbaarst sluit ze af met ‘Vijftien Lentes’, een ode aan een overleden vriendin. De pure manier waarop Iris Penning zich presenteert is vertederend. Als je een zaal die niet van jou zou zijn bij ieder liedje muisstil krijgt, dan ben je een artieste met potentie. Een artieste die haar enthousiaste ovatie na afloop meer dan verdiend heeft.
Janne Schra
Haar zelfgemaakte, “Italiaanse familie die ze zo graag had willen hebben”, bestaat uit 3 violisten, een drummer, gitarist en (contra)bassist. Janne Schra komt sereen, bijna zwevend tevoorschijn, en de reis begint. Met “Swimmer” als opener van de avond trakteert ze de zaal op een korte terugblik naar haar Room Eleven-verleden. Er volgen afwisselend nummers van haar voorgaande album ‘India Lima Oscar Victor Echo You’ en haar laatste creatie ‘Janne Schra’.
De eerste paar nummers lijken muzikaal gezien een beetje in dezelfde sfeer te blijven hangen. Evenwel een prima sfeer, aangezien het enthousiasme en de passie er onophoudelijk vanaf straalt, zowel bij Schra als bij haar muzikale familie. Maar de pit komt er eigenlijk pas echt in wanneer hun verrassende bluegrass/country-versie van TLC’s ‘Waterfalls’ ten gehore wordt gebracht. Er is vanaf dat moment toch echt een heel vrolijk feestje aangebroken op het podium, wat ook zorgt voor een soort breekpunt op de avond wat betreft de sound.
De eerste paar nummers lijken muzikaal gezien een beetje in dezelfde sfeer te blijven hangen. Evenwel een prima sfeer, aangezien het enthousiasme en de passie er onophoudelijk vanaf straalt, zowel bij Schra als bij haar muzikale familie. Maar de pit komt er eigenlijk pas echt in wanneer hun verrassende bluegrass/country-versie van TLC’s ‘Waterfalls’ ten gehore wordt gebracht. Er is vanaf dat moment toch echt een heel vrolijk feestje aangebroken op het podium, wat ook zorgt voor een soort breekpunt op de avond wat betreft de sound.
Er wordt aanzienlijk meer gevarieerd en gespeeld met allerlei muzikale invloeden afgewisseld met het typische geluid van Janne Schra dat je regelmatig een gevoel van melancholie kan bezorgen. Een gevoel van verlangen naar iets dat ooit was, zonder dat echt duidelijk wordt wat dat precies is. Maar voordat je daarachter bent neemt ze je alweer mee naar iets nieuws. Klinken er ineens Balkan-achtige klanken, Arabisch gezang, iets Russisch traditioneels of gewoon even tussendoor een coverstukje van Technohead’s ‘I Wanna Be A Hippie’.
Het publiek wordt regelmatig door Schra in haar muziek betrokken en zingt, roept of neuriet gewillig met haar mee. Het feest zet zich voort tot een klappend hoogtepunt bij ‘Pencil Revolution’. Met haar droge humor en gevoel voor zelfspot heeft Janne Schra haar publiek in een mum van tijd compleet voor zich gewonnen.
Voor het laatste nummer had de zangeres haar publiek al uitgelegd hoe het klappen voor een toegift in zijn werk gaat (“...en dan gaan wij allemaal zo achter dat gordijn staan zo, een beetje grinnikend, en dan komen we daarna terug en dan spelen we misschien nóg een liedje!”). Gelukkig maar, want het wonderschone ‘Speak Up’ als afsluiter had niet overgeslagen mogen worden. Het klikt tussen Janne Schra en Eindhoven, het is hier gezellig. “Stiekem toch wel gezelliger dan in Hengelo…”, maar dat mogen we niet doorvertellen.
Gezien: Janne Schra en Iris Penning, op 20 oktober 2013, in de Effenaar.