“We nemen afscheid van promotor Nino bij de snelweg die Belgrado verlaat. De rit naar Slovenië gaat een stuk vlotter en de grensovergangen worden ook makkelijker. Een ander probleem doemt echter op: de bus begint steeds meer diesel te lekken – een probleem wat we al sinds Griekenland hebben – dus beginnen we ons zorgen te maken. Gaan we onze laatste show wel halen en komen we nog wel thuis? De tour begint nu een avontuur te worden.
In Ljubljana aangekomen, blijkt dit niet zo’n grote of drukke stad te zijn als de vorige steden waar we speelden. Is er wel iets te beleven in deze stad? Met die zorg rijden we de Metelkovastraat in, waar we een oude legerbasis treffen die tot community van krakers is omgetoverd. In elk pand is wel een club of zaal ingericht met overal een druk programma. We parkeren de bus en ontmoeten Mico, een grappige kerel. Zijn droge, zwarte humor zorgt ervoor dat we het eerste half uur niet bijkomen, vervolgens gaan we wat eten. Dat wordt door dezelfde grapjas geserveerd terwijl hij danst op ‘Pornosonic’ (de pornomuziek van Ron Jeremy). Hij vermeldt met een dik Slavisch accent in het Engels: “Who is the vegitarian?” Glenn geeft aan dat hij dat is. Een stoofpot ploft neer op tafel. “Ah, you’re fucked, you’re going to fart like an animal!” Zo verliep de hele avond.
Tourverslag Radar Men from the Moon in Zuidoost-Europa (3)
“Ah, you’re fucked, you’re going to fart like an animal!”
Het laatste deel van het tourverslag van Radar Men from the Moon… Waar waren we gebleven? Oh ja, party-hardy in Griekenland en overhoop gehaalde busjes aan de grens van Servië. Na de geweldige ervaringen in deze landen, zijn Slovenië en Oostenrijk aan de beurt. Tony Lathouwers, drummer van Radar Men From The Moon, doet verslag vanaf het moment dat de band de Servische hoofdstad achter zich laat.
We spelen later onze show, signeren wat cd’s en gaan de stad in met mensen die bij de show waren. Ik heb zelfs een drumstick mogen signeren voor een meisje. Dat meisje heet Sara en ze geeft ons ook een rondleiding door het nachtleven van Ljubljana. Alles buiten Metelkova was dicht. Het is dan ook maandag, iets wat je helemaal vergeet tijdens het toeren. Dat mag de pret niet drukken, het wordt weer een avond die tot het ochtendgloren duurt waar veel gedronken en gelachen wordt. “Goodmorning, my little honeybees!”, is onze wake-up call van Mico, waarmee de dag met een lach begint. Het was het begin van wat de dag van de slappe lach mag heten.
De bus wordt ingeladen, we zeggen gedag en vertrekken naar Oostenrijk. Het is maar vijf uur rijden en daarmee de kortste rit van de tour. We komen aan bij de zaal PMK Innsbruck, wat echt een supervette locatie is, verborgen onder een brug bij het treinstation. Zeer professionele mensen, lekker eten en twee steengoede Zweedse stonermetal bands en het is tijd om te laten horen wat wij kunnen. We spelen een goede show in een goed gevulde zaal. Tijdens de show gaat het echter mis: de beamerlamp knalt meteen kapot wanneer we de beamer en laptop aanzetten. Dan maar geen visuals, het is toch de laatste show. De intro start en vervolgens valt de versterker van Glenn uit, een stekker is losgetrild. Eigenlijk is het gewoon grappig. Wij kunnen er dan ook om lachen en het publiek gelukkig ook. Tegen het einde van de set scheurt het ondervel van mijn snare drum kapot, waardoor ik zo goed als uitgeschakeld ben. Gelukkig leent de drummer van Skraeckoedlan – wat ik niet uit kan spreken – me de zijne. We spelen het laatste nummer en met een bak noise eindigen we de show. Glenn rukt zijn snaren van zijn gitaar en smijt deze op de grond, ik kan niet achterblijven en gooi mijn floor drums erbij. Alles was toch naar de klote…
Het publiek en de andere bands zijn lyrisch over ons optreden, waardoor we weer de adrenaline rush hebben om het op een zuipen te zetten. Een van de Zweedse bands zegt dat we dezelfde energie hebben als Nirvana en dat mijn drumstijl en energie aan Dave Grohl doet denken. Een enorm compliment, hoewel ik dat niet helemaal kan geloven. Later op de avond komt de promotor naar ons toe; zijn doosje wiet is zoek en er is een microfoon gejat. Onze bassist Titus had in de gaten wat er gebeurd was: twee punkers zijn backstage beland. Een zoektocht begint en op de hoek van de straat staan de boeven. Erachteraan dus en na een korte jacht hebben we de spullen terug. Titus is de held van de dag. Wij zijn verbaasd dat zoiets in Innsbruck gebeurt, de meest welvarende plaats waar we spelen op deze tour. Het is inmiddels weer licht buiten, dus tijd voor slapen bij Mo de lichtman.
Natuurlijk verslapen we ons weer. Geen tijd om te douchen en op naar huis. Jammer dat het afgelopen is, ik had best een week of twee door willen gaan. Met een lekkende, stinkende en gammele bus komen we thuis aan. Het avontuur is voorbij, we hebben de eindstreep gehaald. Nu even revalideren en uitkijken naar de volgende tour in de zomer, dan willen we Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië aandoen. Dan wordt het tijd voor een nieuwe album en misschien een tour in Scandinavië. Het was een onvergetelijke ervaring en er is zoveel meer om op te schrijven. We hebben zoveel mensen ontmoet en ongelooflijk veel gelachen. We hopen dan deze mooie landen nog eens te bezoeken.