Het is tijd voor Peter Murphy, niet de makkelijkste man als je de literatuur mag geloven. Voor opkomst kondigt zijn assistente aan dat er een nieuwe plaat aankomt, niet echt waar het om draait vanavond natuurlijk. Een kleine vergelijking is te maken met de shows van Peter Hook, die onlangs nummers van zijn band Joy Division speelde in de Effenaar. Bewust van het feit dat hij op nostalgie teerde, waren dat gezellige, gemoedelijke sets. Hook besefte goed dat hij maar een schim was van het origineel. Niets van dat voor de Godfather of Goth, die lang op zich laat wachten. Wanneer hij het podium op komt trapt hij eerst tassen en glazen van de rand van het podium af. Met een air van arrogantie en de houding van een rockster in zijn gloriedagen, is de eerste indruk bepaald geen goede. Dat hij in een erg lege Effenaar iemand heeft om zijn jasje aan te doen spreekt boekdelen.

Maar dat is slechts één kant van het verhaal, want Peter Murphy zet wel een erg sterke show neer. Goed, hij haalt zijn hoge noten niet altijd, de haarlijn wijkt en het bloesje zit iets te strak, maar de kwaliteit is er nog altijd. De lichten blijven uit terwijl de show op gang komt. De donkere en kille atmosfeer geeft het optreden van Murphy, die als een vampier de zaal in kijkt, extra kracht. Gaandeweg komt de oude frontman van Bauhaus wat meer los. Bauhaus had net als Joy Division drie decennia geleden haar hoogtijdagen, maar de nummers klinken goed en de fans met vale, dertig jaar oude shirts smullen ervan. De Bowie cover ‘Ziggy Stardust’ is hard en rauw, klassieker ‘Bela Lugosi’s Dead’ juist dansbaar en spannend.