Eindelijk is het zover voor Kaligoh. “Nu is het voor echies” zucht gitarist Stefan van Vlerken als de band gaat soundchecken. De spullen zijn vanmiddag in de bus geladen en ruim op tijd waren de heren bij de Eindhovense poptempel. Een tikje nerveus en een beetje lacherig wordt het ineens serieus als de bekkenstandaard ontbreekt. Gelukkig biedt drummer Eric Witteveen snel een oplossing. “Ik kan ook even naar huis fietsen, dan sla ik het eten wel over.” Al snel kan er gespeeld worden “We willen eigenlijk zo min mogelijk licht en zo veel mogelijk rook! Dan hoef ik niet zo’n rock-’n-rollgezicht te trekken!”, wordt nog naar de lichtman geroepen. De soundcheck verloopt vlot, Kaligoh verdiende zijn sporen al in diverse andere bands en kent de weg op het podium.

“Dirk en ik speelden samen in een bandje genaamd Knoke”, vertelt van Vlerken even later tijdens het eten. “Er wisselde nogal wat in die band en zo kwamen eerst Thijs (Linmans, gitaar) en later Dirk (Snelders, zang en bas) erbij.” Snelders springt bij: “Wij kenden elkaar al langer. We waren meer van de hardcore en hebben in tal van bands gespeeld, even denken… Thirteen, End Of Silence — maar dat was een blauwe maandag — en The Horns bijvoorbeeld.” Zo heeft iedereen een andere voorgeschiedenis. Gitarist van Vlerken speelde bijvoorbeeld ooit in death metal band Excision. Knoke was oorspronkelijk een coverbandje van waaruit Kaligoh is ontstaan. “We zijn met diverse stijlen bij elkaar gekomen en zo is ons geluid gegroeid. We gingen steeds trager en heftiger spelen en dat is uiteindelijk onze sound geworden. Er zit van alles in: black metal, stoner, sludge, death metal en wat hardcore,” legt Linmans uit. Zijn er bepaalde bands die als echte inspiratie dienen? “De Veulpoepers!”, roept één van de bandleden, maar verder dan Amenra komt Kaligoh niet. De smaken zijn te verschillend.