Emilie Autumn stelt teleur in Dynamo

Sobere musicalshow weet nauwelijks te boeien

Tekst en fotografie: Nando Harmsen ,

Emilie Autumn is geen doorsnee artieste. Haar optredens in de afgelopen jaren waren een complete variétéshow vol burleske, gothische en glamrock invloeden, hier en daar verweven met een vleugje klassiek. Victoriaans, uitbundig, speels, ondeugend en vooral niet serieus. Variété op een manier die, ook al houd je niet van de muziek, erg leuk is om naar te kijken.

Vorig jaar bracht Emilie Autumn een nieuw album uit met de titel ‘Fight Like A Girl’. Eindelijk, zou je kunnen zeggen, want het vorige echte album ‘Opheliac’ stamt alweer uit 2006. ‘Fight Like A Girl’ is een conceptalbum dat gebaseerd is op haar autobiografische roman ‘The Asylum For Wayward Victorian Girls’, die vorig jaar uitkwam. Autumn heeft grootse plannen: in 2014 moet dit boek als musical op West End in London in première gaan, uiteraard met de zangeres zelf in de hoofdrol. In dat opzicht kan deze tour dan ook gezien worden als een prelude op die musical.

Het eerste wat opvalt is de sobere aankleding van het podium. Er zijn nog wel enkele Victoriaanse snuisterijen terug te vinden, maar ze zijn spaarzaam. De aankleding is donkerder dan voorheen en van haar oorspronkelijke Bloody Crumpets, het kleurrijke gevolg van speelse, sexy dames met fantasievolle namen, zijn alleen Naughty Veronica en Captain Maggot overgebleven. De gezellige bedrijvigheid die ooit heerste is verdwenen.

Al bij de eerste nummers wordt duidelijk dat het verleden voorgoed voorbij is. Het donkere en grimmige verhaal van haar boek en album wordt in woord en beeld gebracht. Autumn zingt bepaald niet zuiver en het geheel komt wat chaotisch over. Na een paar nummers verandert de show in een musical-achtige opzet. De poging het flitsend en dynamisch te brengen mislukt jammerlijk en muziek en zang verdwijnen volledig naar de achtergrond. Alleen tijdens een ballad krijgt het publiek een glimp van de ‘oude Emilie’ en zijn de emotie en fragiele kwetsbaarheid die onder alle opsmuk schuil gaan hoorbaar.

Dat kwetsbare moment is helaas van korte duur. Al snel springen en dansen de drie dames weer over het podium terwijl er stukjes tekst voorgelezen worden die vagelijk een verhaal moeten vertellen. Bovenal zijn de preutse — alles op de Amerikaanse manier — seksuele insinuaties aanwezig, met als hoogtepunt de beruchte ‘Rat Game’ van Veronica Varlow: een meisje uit het publiek mag met haar zoenen, mits ze ouder is dan 18 jaar. Dit is een van de weinig overgebleven elementen uit vorige shows. De luchtige spontaniteit is helemaal verdwenen en het lijkt meer een verplicht nummer te zijn dan dat het onderdeel uitmaakt van wat Emilie echt wil vertellen.
 

Drie of vier nummers, wat verhaaltjes, dans en een spelletje: hoewel het erop lijkt dat de show nog moet beginnen, is het na amper een uur ineens pauze. Helaas gaat Autumn na de pauze op dezelfde manier door. Pas als je het idee van je afzet dat dit een concert is, wordt duidelijk dat het publiek kijkt naar elementen van de musical die over een jaar in de theaters moet komen. Instrumenten zijn er niet, de viool van Emilie Autumn schittert door afwezigheid. Op een enkel nummer na, speelt Autumn geen van de succesvolle nummers van het vorige album en nergens komt het optreden echt op gang. Alle zaken die vorige optredens zo vermakelijk maakten, zijn verdwenen. 

Als het optreden om half tien abrupt eindigt, blijft het publiek ontevreden achter. Emilie Autumn wist ooit van elk optreden een feest te maken. Daarin faalt ze in Dynamo helaas jammerlijk.

Gezien: Emilie Autumn, op 27 augustus, in Dynamo.