EP-recensie: Nouveau Vélo – Daze

In al zijn eenvoud zo eenvoudig overweldigend

Patric Muris ,

Nouveau Vélo is zo’n band die alles op zijn eigen manier doet. Die trekt er niet hard aan, laat het op zijn beloop, maar verandert ondertussen wel zo’n beetje alles dat het aanraakt in goud. De Moestuin dichtbij het ouderlijk huis leverde inspiratie op voor een geweldige debuut-EP en een avondje bier drinken met de mannen van Subroutine bezorgde de Helmonders een prima deal bij het underground-label. Voor optredens hebben ze nog nooit echt moeite gedaan en toch stond de band al op Popronde en in heel veel geliefde podia van Nederland waaronder Vera, Melkweg, 013 en Effenaar (op Club 3voor12/Eindhoven, jawel). ‘Een goed product verkoopt zichzelf’ verhaal dus. ‘Daze’ is de laatste van de catalogus. De nummers worden live al enige tijd goed ontvangen, hoe klinken ze op plaat?

Die vraag kan echt hardop gesteld worden, want de tweede EP van Nouveau Vélo is verschenen op 10”, met fraai zelfgemaakt artwork. De band vertelde voor de release hoe de EP is opgenomen: in de woonkamer van een appartement in de Bijlmer. De airhockey-tafel moest er even uit voor de studio-opstelling en tussen de opnames door werden rappers op roze paardjes uitgelachen. ‘Daze’ is geheel zelfstandig door de band opgenomen, in een duidelijk ongedwongen setting. En dat is te horen op de EP. Natuurlijk laat het veelvuldige gebruik van de echo alles al snel goed klinken, maar het is meer dan functioneel. Het is een stempel van de band geworden die het geluid typeert. Completeert. Zoals die dat bij Crystal Stilts, misschien wel een duistere Amerikaanse equivalent, ook doet. Vooral bij ‘Aurora’ doemt die vergelijking op, al is Nouveau Vélo hier meer aan het trippen en schuren dan Crystal Stilts doorgaans doet. En dat op een Joy Division-achtige beat met de tamboerijn aan de bekkens. Het nummer is wat naargeestig en valt daardoor wat uit de toon, maar oh jee, wat is het mooi geproduceerd.

Verder klinkt ‘Daze’ licht, echter zonder een tekort aan gewicht. Niek Leenders is een stilistische gitarist, met een exceptionele techniek, maar op ‘Daze’ maakt hij zich vaak ondergeschikt aan het geluid van de band dat bestaat uit eenvoud. Alleen in ‘Like A Gun’ komt zijn soepele en aanstekelijke stijl van gitaarspelen weer optima forma aan bod. Zijn spel is echter fraai verweven in het totaalgeluid, zoals de gehele EP perfect in balans klinkt. Een volledig drumstel is ingeruild voor een compactere variant waarop de meest minimalistische drums worden geslagen door stand-in drummer en zanger Rolf Hupkes. Zijn kracht ligt vooral in zijn jeugdige, vrij van enige smet klinkende, stem. 

Het zijn de zanglijnen van Hupkes en de melodielijnen van Leenders, aangedikt door de baslijnen van bassist Bart Haverkort, die de toon van de EP bepalen: lichtzinnig, mijmerend en hoopvol. ‘Healing pop’, muziek voor de ziel, zo omschrijven ze zelf hun muziek doorgaans. Het is een surfachtige mix tussen wavy pop en indie, met weinig typische karaktertrekken van beiden. Sterke single ‘Kite’ en ‘Asleep’ zijn de nummers met de sterkste refreinen en blijven tot in het oneindige nagalmen. Of ‘Daze’ eenzelfde (publieks)favoriet krijgt als ‘Moestuin’ bijvoorbeeld had in ‘What To Do’ is nog even de vraag, maar duidelijk is wel dat de band een sterk eigen geluid heeft ontwikkeld dat op ‘Daze’ bijzonder coherent is en met gemak in de muzikale Eredivisie meekan.

‘Daze’ is op 18 maart uitgekomen bij Subroutine Records. De 10” is te koop in de webshop van het label en bij optredens van de band.