Met een harde muur van feedback opent Amusement Parks On Fire de avond. De feedback transformeert al snel naar het karakteristieke geluid van de groep; van meeslepende, soms dromerige post-rock tot gruizige shoegaze. Over dit muzikale geweld klinkt het emotioneel geladen stemgeluid van Michael Feerick.
Amusement Parks On Fire is het geesteskind van Feerick. Hij speelde de debuutplaat uit 2004 geheel zelf in. Met dit album zette hij zichzelf en zijn band op de kaart als een grote belofte. Het succes van dat debuut heeft hij tot nu toe niet kunnen evenaren. Opvallend aan de set van Amusement Parks On Fire is het gebrek aan een echte climax. Ondanks het hoge volume kabbelen de nummers traag voort. Het geluid is groots, maar zelden energiek of opzwepend. Daarbij halen de heren het tempo vaak uit de show met vele gitaarwissels en wordt er tot twee maal toe gepauzeerd om een fles whisky rond te laten gaan.

Het optreden wordt besloten met een nog hevigere muur van feedback en noise dan tijdens de intro van de band. Zo heftig dat mensen zonder oordoppen tijdelijk de zaal verlaten. De donkere bombast die het voorprogramma brengt, blijkt voor een groot gedeelte van het publiek te zware kost. De ontvangst voor Amusement Parks On Fire is mede daardoor erg lauw. Onderonsjes met het publiek eindigen meermaals in een doodse stilte. Dit is muziek voor de liefhebber, en laat de Effenaar nu vooral vol staan met liefhebbers van Torche.

En dat begint in stijl aan zijn set. De band opent fel met ‘Letting Go’ en ‘Kicking’ van het meest recente album ‘Harmonicraft’. Twee aanstekelijke nummers die de begrippen heavy en catchy haast in elkaar doen versmelten. Zelf noemt de band dit ‘stonerpop’. De unieke sound wordt doorgetrokken in podiumpresentatie, geheel tegen de stijlkenmerken van het sludge- en stonergenre in. Geen zwarte kledij of lang haar te zien, maar wel: een lelijk Hawaï shirt en een brede glimlach bij zanger en gitarist Steve Brooks. En echte zang is er te horen, geen rauwe schreeuwende vocalen. Ook al atypisch. Dat de band daarbij slordiger en minder strak dan op plaat speelt, wordt door de enthousiaste zaal voor lief genomen. Er wordt fanatiek meegebruld en geknikt.

Gedurende de set evolueert het geluid van Torche van poppy en opbeurende stonerpop naar ronkende en groovende sludge metal. Melodische gitaarriedels maken plaats voor logge mokerslagen. Langzaam doet de wolf zijn schaapskleren uit. Vooral de drummer hakt er loeihard op los tijdens de loodzware afsluitende nummers. Het begin en einde van deze set mogen qua stijl dan geheel uiteenlopend zijn, het geluid is onmiskenbaar dat van Torche. En dat is knap te noemen.

Gezien: Amusement Parks On Fire en Torche, op 19 september 2012, in de Effenaar.