Yes…PinkPink valt muzikaal gezien op eenzelfde manier te omschrijven als Dan Deacon: een dj als live-act met genoeg apparatuur (synths, laptop en heel veel controllers) om effecten toe te passen, te mixen en te zingen. Dat zingen gebeurt vooral onverstaanbaar en met veel effecten, maar dat past er goed bij. Belangrijkste onderdelen van zijn act: expressie en dans. Met expressie zit het wel snor bij Yes...PinkPink, met een pony op het voorhoofd, een naadloos danspakje, een hoedje (een hoedje van papier), maar bovenal met dansjes waar Madonna zelfs in haar meest feministische periode nog jaloers op zou zijn.
Deze eenmansact probeert het publiek er bij te betrekken, maar dat moet er aanvankelijk niet zoveel van hebben. Totdat de combinatie van apparaatjes niet doet wat hij wil en het stilvalt. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om iedereen dichterbij te krijgen met het verzoek over te gaan tot dansen. Het werkt zowaar. Er gaat behoorlijk wat fout in de set, maar desondanks vindt Yes…PinkPink dat hij het goed heeft gedaan. Ja, vooruit, de New Beat achtige dance die uiteindelijk wordt opgevoerd naar niveau techno, krijgt de voetjes van de vloer; missie geslaagd. Aandachtspuntje: werk aan de clou als je een statement wil maken.
Dan Deacon bezorgt Area51 megaparty op paar vierkante meter
“More bass drum, endlessly more bass drum”
Als je hem op straat zou zien, zou je hem straal voorbij lopen. Dan Deacon oogt wat sullig met zijn grote bril, kalend hoofd en dikke buik, maar in werkelijkheid is bijna niemand hipper dan Deacon. De hipsters onder ons weten dat. Dan Deacon is een elektronica-act met dubbele live drums. Een nerd met veel elektronische apparatuur op onconventionele wijze aan elkaar gekoppeld. De bass drum, die is belangrijk. En interactiviteit. Als je naar een Dan Deacon show gaat, zal je meedoen.
Yes…PinkPink
Dan Deacon
Dan Deacon heeft maar één statement: “more bass drum, endlessly more bass drum.” Met twee drummers achter zich voelt hij zich gesterkt in zijn boodschap. Voor de verdere overtuiging zorgt hij zelf, want wat is deze man bezeten. Bezeten van muziek, van entertainment, van samenzwerende dans en van elektronica. Hij is niet alleen de producer van zijn eigen live set, maar ook de verlichtingsman. Een felle lichtbol, vier knipperende kleurenlampen en een groen verlicht doodshoofd zijn vastgemaakt aan een paal en komen uit bij dezelfde stekkerdoos. Hij bedient het licht door voortdurend met de schakelaars te spelen. Daar heeft hij het maar druk mee, net als met de bediening van de pedalen en de iPod op zijn goed uitgeruste productietafel.
Het is een enorme druktemaker om te zien, maar wat slaat zijn bezieling over; mensen vormen cirkels, maken een reconstructie van de videoclip van ‘Bad’ en dansen van begin tot eind. Deacon kan alles aan ze vragen. Er is ruimte voor zeker honderd man meer, maar dit publiek wil die ruimte niet benutten. Het zit veel liever dicht op elkaar; samen opgaan in het unieke moment. Wie nu de zaal inloopt, moet denken bij de ceremonie van een sekte beland te zijn. De drummers verbijten zich om alles te kunnen geven terwijl de transcendente beats van Deacon dat gelukzalige ‘Shed My Skin’ gevoel geven.
Dan Deacon biedt de ideale uitlaatklep voor iedereen die een beetje vast zit. Als een priester staat hij met zijn armen hoog in de lucht het volk te mennen, soms met een lo-fi stem, soms met auto-tune zang over beats die variëren van dance tot aan rave. En altijd even dansbaar. Hij sluit af met de woorden dat dit is wat hij nodig had na een mindere show de dag ervoor, goed wetende dat de mensen die hier vanavond zijn dit nooit hadden willen missen.
Gezien: Yes…PinkPink en Dan Deacon, op 22 september 2012, in Area51.