Bij binnenkomst ziet het er prachtig uit. Alle tafeltjes zijn mooi aangekleed en bierviltjes met namen erop wijzen de bezoekers naar hun plaats. Het kleurige menu siert de tafelkleden. De verhoging aan de voorzijde van het café dient als podium, zo blijkt. Dat wordt krap voor de vijfkoppige band. Stoelen voor de band staan achter elkaar geplaatst, waardoor er ook weinig interactie plaats kan vinden tussen de bandleden zelf. Niet voor niks grapt frontman Sander al vrij snel dat het oogt alsof de heren met elkaar in een bus zitten. Logisch dat de nummers vandaag uitgekleed zijn, want hoe wil je anders rustig eten met al die herrie? Vreemd genoeg blijkt dat de muzikale omlijsting van deze avond niet gelijktijdig aan het diner plaatsvindt, maar als opvulling tussen de verschillende gangen dient.
Dinnershow Wolfendale brengt toetje in vorm van muziek
Het geluid van koffiekopjes kent zijn charme
Het is een rustige zondagavond. De stad is na het feestje van zo even door de winst van PSV tot rust gekomen. Tijd voor een diner met een bijzondere insteek: café Hoogste Tijd besloot om de band Wolfendale uit te nodigen tot het voorzien van muziek tijdens een intiem diner. Kaarten waren binnen een paar uur uitverkocht. Niet vreemd voor een dergelijk klein oppervlak en een entreekaartje voor slechts €20 waarbij bezoekers een 2-gangen diner én natuurlijk een concert van een goede band krijgen.
Na gang nummer één is het tijd voor de eerste nummers. Stoelen worden omgedraaid en het gesprek wordt simpelweg aangegaan met het publiek. Alsof er een band in je woonkamer staat te spelen. Vier nummers worden ingezet en die smaken naar meer. De nummers (‘Vulture’, ‘Fixer’, ‘Ending Up’ en ‘Henry Kazoo’), alle vier afkomstig van debuut ‘Foghorn’ werken prima op deze wijze. Ondanks dat niet alle nummers nu zoveel anders klinken, is het amper vergelijkbaar met een volledige liveshow; zo anders is de sfeer en het gebrek aan bombast. Details zijn dit keer nog voelbaarder en hieruit blijkt maar weer wat een fijne songwriters deze mannen zijn. Een prima tussengang voor het hoofdgerecht.
Na het tweede maal is het tijd voor een uitgebreidere set als toetje. De hele plaat wordt ten gehore gebracht. Wolfendale is op geen fout te betrappen. Vreemd genoeg maken de rustige nummers, die ook op plaat weinig gas geven, het minst indruk. Wellicht omdat de transitie niet groot genoeg is, of omdat een liedje als ‘Red Sparrow’ net even wat meer opvalt in een set vol groots geluid. Ook het nooit eerder live gespeelde ‘Common’ komt net even wat minder lekker uit de verf dan de overige songs die uitgekleed bijzonder warm klinken. Het geluid van koffiekopjes op de achtergrond en het gerommel aan de bar of in de keuken zijn voor het eerst eens niet storend, maar maken het plaatje compleet. Na een avondvullend diner plus concert is het rond 22.30 uur allemaal voorbij. Wat een heerlijke avond uit en wat een goed idee van café Hoogste Tijd. Blijkbaar heeft alleen Fresku dit idee eerder verwezenlijkt. Laten we hopen dat er nog vele bands mogen volgen.
Gezien: Dinnershow by Wolfendale - The Last Melancholic Sunday, op 18 maart 2012, in café Hoogste Tijd.