Norma Jean heeft sinds het debuut nog vier platen uitgebracht. Deze albums hebben niet aan agressie ingeboet, maar hebben wel meer opbouw, melodie en structuur gekregen dan de lompe metalcore uit de beginjaren. Dat geldt ook voor de liveshows: wie nog steeds zwaaiende gitaren en crowdsurfende bandleden verwacht, komt enigszins bedrogen uit. De band geeft tegenwoordig de prioriteit aan muzikaal vernuft en strak spel. Dat betekent wel nog steeds dat de vijf bandleden nat van het zweet en uitgeput van het podium afstappen. The Chariot, dat vóór Norma Jean het podium beklimt, lijkt juist de omgekeerde keuze te maken. Een liveshow van The Chariot doet denken aan de shows die bands als The Dillinger Escape Plan en The Locust enkele jaren terug speelden: Epileptisch acterende bandleden, vliegende basgitaren, met duct-tape beplakte instrumenten. The Chariot is live een kleine sensatie te noemen. Lijden de nummers hier niet onder? Wel een beetje. Je kan je zelfs afvragen waarom de bassist überhaupt een basgitaar om zijn nek heeft hangen. Maar toch spreekt het voor de band dat de nummers niet verzanden in niet te volgen noise, maar altijd herkenbaar blijven. Vooral ‘Daggers’ komt goed uit de verf. En met tracks als ‘Back To Back’, ‘Calvin Makenzie’ en ‘And Shot Eachother’ heeft de band steengoede nummers in zijn catalogus.

Het gevoel dat vanavond het meest blijft hangen, is dat deze twee bands een verademing zijn in de huidige hardcore en metalcore scene, waar de meeste bands tegenwoordig grotendeels inwisselbaar met elkaar zijn (daar mogen we ook meteen de twee goedbedoelende voorprogramma’s Dead And Divine en Admiral’s Arms bijrekenen). Zowel Norma Jean als The Chariot hebben hierin door de jaren heen allebei een eigen geluid gecreëerd. En waar er grote verschillen zitten tussen beide bands, zijn er ook overeenkomsten in de sound die gestoeld is op de hardcore metal van bands als Coalesce, Converge, Burnt By The Sun en Botch. Vooral de geest van die laatste band waart vanavond rond. Chaotische muziek, gekenmerkt door structuur.

En hoewel Norma Jean dus geen clowneske optredens meer weggeeft, maakt ze wel diepe indruk. Omdat het laatste album van de band, ‘Meridional’, al uit begin 2011 stamt, krijgt het publiek een best-of show voor de kiezen. Oude nummers als ‘Face:Face’ worden afgewisseld met nieuwe parels als ‘Leaderless And Self-Enlisted’. Opvallend daarbij is dat laatstgenoemde het enige nummer is dat gespeeld wordt van ‘Meridional’. Ook de plaat ‘Anti-Mother’ komt er karig vanaf met enkel ‘Robots 3 Humans 0’. Het gehele uur wordt er geen slecht nummer gespeeld en nergens wordt gas teruggenomen. Een glansrol is er voor het uithoudingsvermogen van zanger Corey Putman.

Norma Jean overrompelt, terwijl fantastische nummers ‘A Blueprint For Future Homes’, ‘I Used To Hate Cell Phones But Now I Hate Car Accidents’ en ‘Murderotica’ niet eens gespeeld worden. Wanneer de zaal nog één keer losgaat op ‘Memphis Will Be Laid To Waste’ (uiteraard met hulp van Josh Scogin), kunnen we concluderen dat Norma Jean zich anno 2012 bij de top van de hardcore mag scharen. Het feit dat op de laatste datum van de tour nog maar twee soorten shirts over zijn bij de merchandise van de band, schetst de populariteit.

Gezien: Norma Jean en The Chariot, op 21 maart 2012, in Dynamo.