James Wood: Return of the folky Afro’s

Stampen op het dakterras in de avonduren

Tekst: Thijs Portz / Fotografie: Lionne van der Hagen ,

Het zal je maar overkomen: op straat gescout worden voor een festival als Naked Song. James Wood weet er alles van. Na een optreden bij Piet Hein Eek is de band benaderd door een programmeur van het festival. Dé vraag hoeft uiteraard niet gesteld te worden; James Wood wordt als laatste act aan het programma toegevoegd en verzorgt vandaag een viertal korte sets op het dakterras.

Gezien
James Wood, tijdens Naked Song festival in Muziekgebouw, op 16 juni 2012.

Muziek
James Wood is een Eindhovens trio dat pas sinds een half jaar samen speelt. In die korte tijd is de band er in geslaagd een eigen repertoire te schrijven. De muziek hint opzichtig naar acts als Mumford & Sons terwijl ook de klassieke folk-artiesten nooit ver weg zijn. Jesse Marks, die over een prima stem beschikt, wordt bijgestaan door Job Gerards op bas en Boy Cornelissen, die staand drumt. Net als Slim Jim Phantom van de Stray Cats, maar voor rockabilly hoef je niet bij James Wood aan te kloppen.

Plus
Marks is een zanger met een prima in het gehoor liggende stem. De band maakt veelvuldig gebruik van meerstemmige zang en – het moet gezegd – de harmonieën klinken goed. De band maakt klassieke folk en komt waarschijnlijk in een Irish Pub uitstekend tot zijn recht. Er mag gestampt worden!

Min
Sommige nummers draven te lang door en gaan op den duur wat vervelen. Ook is de toegevoegde waarde van de staande drummer te verwaarlozen. Misschien moet hij in de toekomst gaan zitten en een volwaardig drumstel gaan bespelen; het zou de dynamiek van de band ten goede komen.

Conclusie
James Wood is nog maar net begonnen en is nu al in staat op een festival als dit te spelen. Dat verdient respect. Wat meer afwisseling in de nummers en wat meer dynamiek kunnen de Bob Dylan lookalikes naar een hoger plan tillen.

Cijfer
7