Het trio Kleinindustrie uit Amsterdam bestaat uit een gitarist, zanger en een drummer. Voor een dergelijke, kleine, bezetting komt er een zeer stevig geluid van het podium. De oorzaak blijkt achter de bandleden te staan. De gitarist speelt over een gitaar- en een basversterker. De alternatieve - noise - rock van Kleinindustrie wordt strak en bevlogen gebracht. Vooral de zanger gaat helemaal op in zijn rol. Jammer genoeg drijft hij dit soms te ver door waardoor het optreden wat van zijn geloofwaardigheid verliest. Toch lijkt de band die momenteel aan zijn debuutalbum werkt, met een korte en intense set van ongeveer twintig minuten, heel wat zieltjes te hebben gewonnen in Eindhoven. 

Ter ere van de komst van Disappears is er vanavond een speciaal project te zien in de Effenaar. Onder leiding van de Engelsman Peter J. Taylor is er een noise-orkest samengesteld vol lokale gitaristen en drummers. De Peter J. Taylor Big Band genaamd.

Aan animo om mee te spelen, was geen gebrek. Er waren zelfs zoveel aanmeldingen dat het orkest niet meer in de kleine zaal paste. Voor het tweede voorprogramma van de avond verplaatst het publiek zich daarom naar de grote zaal. Van tevoren wordt er op aangedrongen om oordoppen aan te schaffen. Dit zal even later geen overbodige luxe blijken. Op de vloer waar normaliter het publiek staat, hebben zich maarliefst tweeëndertig gitaristen en vijf drummers geposteerd. Als een echte dirigent staat Taylor voor zijn ‘orkest’. Het publiek wordt getrakteerd op een moddervette gitaar riff die langzaam overvloeit in een muur van feedback. Langzaam lijkt het geluid van de gelegenheidsformatie uit te sterven om dan weer aan te zwellen als een waar symfonie orkest. De vermoeiende geluidsbrij tegen het einde van het optreden verraadt dat er weinig tijd is geweest om te repeteren. Gelukkig is er genoeg te zien in de zaal. Gitaristen, bassisten en drummers van allerlei pluimage. Na een kort bedankje van Peter J. Taylor begeeft iedereen zich weer naar de kleine zaal. Op naar de hoofdmoot van vanavond.

Met de bezwerende baslijn van ‘All Gone White’ begint Disappears zijn optreden. Het zal het begin zijn van een zinderende set zonder echte rustpunten. Opmerkelijk is dat bekendere nummers als ‘Replicate’ en ‘Hibernation Sickness’ al vroeg in de set verwerkt zijn. Net als de openingsplaat, afkomstig van het meest recente album ‘Pre Language’. Met dit album is de band voorzichtig doorgebroken. De sound is net iets toegankelijker en helderder dan op zijn ‘noisy’ voorgangers. Opvallend element in het geluid van de band is de zang. De lijzige zang van Brian Case geeft het geheel een donker en onheilspellend tintje. Naarmate het optreden vordert, verandert het geluid van de band. Van redelijk toegankelijke ritmische garage nummers transformeert Disappears langzaam zijn geluid naar hypnotiserende en rauwe krautrock. 

Alle nummers worden zeer gefocust en met een enorme precisie gebracht. Stuwende kracht achter de gitaarmuur van Disappears is de excellerende drummer Steve Shelley. Waarschijnlijk beter bekend als drummer van Sonic Youth. Die bandnaam siert zelfs de basdrum vanavond. De oudgediende voegde zich voor de opnames van ‘Pre Language’ bij de groep.

Tegen het einde van de set werkt het viertal naar een beklemmende en repetitieve climax in nummers als ‘Joa’ en het lange ‘Revisiting’. Het oudere en meer experimentele werk blijkt minder goed te vallen in de zaal. De aandacht lijkt bij een gedeelte van het publiek te verslappen. Wellicht heeft Disappears met die vliegende start vol hoogtepunten zijn kruit iets te snel verschoten. Shelley en zijn mannen kiezen er voor om de set als een soort trip op te bouwen. Ze gaan niet voor het makkelijke succes en dat verdient lof. Gelukkig lukt het de mannen om het publiek weer klaarwakker achter te laten na de toegift, waarin Disappears met twee stampende garageplaten afscheid neemt van de Eindhovense zaal. 

Gezien: Kleinindustrie, Peter J. Taylor Big Band en Disappears op 8 juli 2012, in de Effenaar.