Hulaluna Bonfire is een project van Hermann Blaupunkt, het alter ego van de frontman van Het Droste Effect waarmee hij vorig jaar nog een veelbelovende EP afleverde. Voorheen speelde hij ook al een paar maandjes bij Hijos de Mayo. Nu is het dus Hermann solo. Het doet gelijk denken aan een plaat die Rudy van Disarzio (de gitarist uit de cultserie The Mighty Boosh) zou kunnen hebben opgenomen. Het artwork bevestigt die gedachte, maar daarover later meer.

De EP begint met het nummer 'Carlo loves Jenny 1978'. Dit klinkt misschien als een matige pornofilm, maar dat is het niet. Net als de meeste andere nummers op de EP is het een spannende psychedelische compositie. We hebben hier niet te maken met standaard liedjes opgebouwd uit een couplet, een refrein en een break. De muziek bestaat veelal uit cleane gitaarriffs ondergedompeld in reverb, waarover uitgebreid wordt gesoleerd. Hier en daar komen er ook enige elektronische klanken aan te pas, evenals een drumcomputer. Buiten wat geneurie in het nummer 'Hammockin' zijn alle nummers instrumentaal. Het lijken nummers die nog niet af zijn, maar waarvan de lijnen wel al zijn uitgezet.

‘Hammockin’ betekent in een hangmat hangen. Met de dreigende sfeer in dit nummer heb je daar niet echt zin in. Het zou dan ook prima passen bij films over onderdrukking, waarbij de schijn wordt opgehouden dat alles goed gaat. Wellicht onderdrukking door aliens zoals in de aankondiging ook lichtelijk wordt gesuggereerd. Het is bedwelmend en soms bijna eng. Ter illustratie: hoe lief de titel van slotstuk ‘Mumbalaikiki’ (olifantje) ook klinkt, ook hier word je beet genomen en meegezogen in een spannende compositie. En dan vooral spannend in de zin van dat het eng klinkt.