Pixies - Surfer Rosa (Boukje) 
Alle studioplaten van de Pixies verdienen een nummer 1-notering, maar 'Surfer Rosa' is toch wel de meest uitgesproken van de vijf. De Pixies spreken een eigen taal vol dynamiek en onvoorspelbare wendingen, veroorzaakt door het noisy surfgitaarspel van Joey Santiago en de gekte van hoofdrolspelers Black Francis en Kim Deal.
Toen op MTV's 120 Minutes werd verkondigd; "The Pixies have split up" werd mijn prille puberleventje nog wat onaangenamer. Gelukkig heb ik ze een aantal jaar geleden alsnog live mogen bewonderen op hun reünietour, waar maar weer bleek dat de Dandy Warhols' 'As cool as Kim Deal' niet uit de lucht was gegrepen.

Mogwai - Come On Die Young (Chris)
De lome slepende slag van drummer Martin Bulloch, de broeierige ingetogen melancholie - vaak kaal en leeg - traditionele songstructuren overboord en gelukkig niet in elk nummer de obligate 'postrock-opbouw-tot-climax', dit is Mogwai op z'n best (wat singles en hun debuutalbum 'Young Team' daargelaten).
Ze zetten hiermee de toon voor wat men ongeveer vanaf toen 'post-rock' ging noemen. Als er een platenspeler en drie platen mee mogen naar een onbewoond eiland gaan er drie exemplaren van 'CODY' mee, voor het geval er twee kromtrekken in de zon. Bij uitstek geschikt trouwens voor eenzaamheid op onbewoonde eilanden vanwege het sterke gevoel van berusting in het onvermijdelijke wat de plaat oproept.  

Big Business - Here Come The Waterworks (Ivo)
Jared Warren (zang/bas) en Coady Willis (drums) vormden als duo Big Business waarna ze al snel ingelijfd werden bij The Melvins. Toch bleven zij ook muziek maken als Big Business met in 2007 ‘Here Come The Waterworks’ tot gevolg. Alles klopt aan deze plaat. De muziek is hard en rauw, maar de productie is clean. De drummer heeft er een handje van om vele noten en breaks te slaan maar altijd in dienst van het nummer. Zanger Warren schreeuwt met een soort kopstem waarvan ik niet begrijp hoe hij dit doet. Zijn zang klinkt haast hysterisch net als zijn schelle basgeluid. Ondanks al deze agressieve hysterica kan ik deze plaat in iedere gemoedstoestand luisteren wat vaak niet het geval is met andere soortgelijke muziek. Dit komt vooral ook door de dynamiek van nummers als ‘Shields’, ‘Grounds For Divorce’ en ‘I’ll Give You Something To Cry about’, waarin op de juiste momenten gas terug wordt genomen. Luister de plaat van a tot z en merk dan op dat de flow van de gehele plaat in balans is en het ook nog eens sterke teksten bezit! Het houdt niet over…

Tool - Ænima (Ronald)
Op Hemelvaartsdag 2001, ook de dag waarop PSV de beker verloor van Twente, voelde ik hoe Tool in 013 letterlijk mijn ziel vastpakte en hem meevoer op een emotionele reis. In welk nummer het was en hoe lang het duurde weet ik niet meer, maar het zou zomaar eens ‘Pushit’ geweest kunnen zijn, het hoogtepunt van topplaat Ænima. Dat had nog geen enkele band ooit gedaan en maakte een diepe indruk. De vier mannen uit LA, naast muziek druk in de weer met wijn verbouwen, spiritualiteit en verborgen mystieke kerkordes, weet de muziek ver te tillen boven het niveau van progrock, waar ze nogal eens toe gerekend worden. Maar in tegenstelling tot veel progrock weet Tool zijn langgerekte nummers op te bouwen zonder al te moeilijk te doen. Verrassend simpele partijen (eh, een dikke vette uitzondering voor drummagiër Danny Carey natuurlijk) met maximale emotionele impact.

Neurosis - Given Through Silver In The Rising Blood (gezamelijke keuze)
We waren het er al snel over eens dat we samen Neurosis zouden kiezen en toen bleek op de nipper dat we verschillende platen bedoelden, dus we zetten ze er gewoon allebei in. Kan jou het schelen?
De riffs op zowel ‘Given To The Rising’ (2007) als ‘Through Silver In Blood’ (1996) hakken met trage mokerslagen op je in, ‘Through Silver’ nog vernietigender dan ‘Given To The Rising’. Die plaat was de terugkeer naar de bruutheid na een aantal meer ingetogen en rustig dreigende platen. ‘Given To The Rising’ combineert die ingetogenheid met het geweld van ‘Through Silver In Blood’. Verpletterend!