Streetlight Manifesto – Somewhere In The Between (2007)
Bombastische skapunk met vijf verschillende blazers, drum, bas en een gitarist die in mijn ogen erg goede teksten schrijft en daar samen met zijn band geweldige nummers van maakt. Dat is Streetlight Manifesto; een vrij onbekende band die vrijwel constant aan het toeren is en live ontzettend veel energie de zaal inslingert. De zanger/gitarist Tomas Kalnoky is niet de beste zanger aller tijden maar met de hulp van bijna alle andere bandleden staan de vocalen ook stevig.
Nog nooit heb ik een plaat zo vet gevonden als deze. De cd komt dan ook niet te vaak uit mijn speakers omdat ik hem vet wil blijven vinden. Er gebeurt bijna constant iets in de muziek. De vele stemmen, de verschillende blazers, de afwisseling in de toch vrij lange nummers; alles zorgt ervoor dat deze plaat constant blijft boeien. De teksten van Tomas hebben vaak geen duidelijk verhaal maar geven de luisteraar erg veel ruimte voor eigen interpretatie. Ook zit er veel gevoel in de tekst. In tegenstelling tot de muziek zijn de teksten vaak niet erg vrolijk. Soms krijg ik er een gevoel van troost bij maar een volgend nummer kan klinken als de beschrijving van een doemsenario. Vrij abstract dus.
De muziek inspireert me maar ik vind het lastig om te zeggen hoe. De energie, de teksten, de afwisseling; de plaat staat als een huis. Een groot, swingend, indrukwekkend huis met prachtige verhalen waar vanalles in gebeurt.

Frank Turner – Love, Ire And Song (2008)
Frank Turner was vroeger de zanger van de band Million Dead. Toen deze band uit elkaar viel, is Frank zelf verder gegaan met zijn kampvuurpunk/folkmuziek. Ooit woonde hij op een bank in de hal van een café, nu is hij een gerespecteerd muzikant die de Melkweg in Amsterdam moeiteloos voltrekt. Toen ik een half jaar geleden naar Social Distortion ging in Paradiso had ik het gevoel dat er wel erg veel mensen net als ik vooral voor het  voorprogramma kwamen: Frank Turner.
De Engelse zanger vertelt vooral verhalen, goede verhalen. Over zichzelf, over zijn vrienden, zijn familie, over vrouwen, over de mooie kanten van het leven. Hij neemt je mee naar zijn leven en naar zijn beleving. Als je als luisteraar ook maar een beetje op Mr Turner lijkt, kun jij je al snel in de hoofdrol plaatsen van zijn liedjes. Een persoon die langzaam ouder wordt en het daar eigenlijk helemaal niet mee eens is.
De muziek draait om Frank met zijn akoestische gitaar en zijn zang maar hij wordt begeleid door drum, bas, electrisch gitaar, piano en viool. De muziek is stevig maar met veel gevoel. Muziek voor thuis om naar de verhalen te luisteren, live om deze verhalen met een flinke lach op je gezicht mee te zingen. Je luistert naar een sympathieke man die heel erg houdt van muziek maken en dit graag deelt met zijn publiek.
Toen ik een jaar geleden weer aan de slag ging met gitaar spelen heeft Frank Turner mij laten horen wat voor soort muziek ik kan gaan maken. Goede verhalen waarbij hij zichzelf begeleid met zijn akoestische gitaar en dat alles op een gezellige manier. Prachtig.

Harry James Angus - Adventures With The Cat Empire (2010)
Deze cd bestaat helemaal niet. Hij is door mij verzonnen. De zanger heb ik niet verzonnen en de nummers helaas ook niet, maar de samenstelling van de cd wel.
The Cat Empire is een band uit Australië. Deze band maakt geweldige feestmuziek die bestaat uit een mix van ska, salsa, hiphop en nog veel meer. Iedere zaal of festival zetten zij op hun kop en ieder album dat ze uitbrengen, is weer stukken beter dan vorige.
De band heeft twee zangers. De eerste zanger is prima. Hij schrijft en zingt zijn nummers en dat doet hij goed. De andere zanger is Harry James Angus. Harry is een zanger in het kwadraat. Die man haalt tonen waarvan de meeste zangers niet eens weten dat ze bestaan. Hoog, laag, kopstem, borststem, human beatbox, scatten, het maakt hem niets uit. Naast de tweede zanger is hij ook de leadtrompetist van de band.
Ik luister heel erg graag naar Harry, maar per Cat Empire album zingt hij maar drie of vier nummers. Daarom vond ik het nodig om al deze nummers te pakken en daar voor mezelf een nieuwe cd van te maken. Zo kan ik anderhalf uur alleen maar naar Harry luisteren. Heerlijk.

De man vertelt leuke verhalen. Echte verhalen. Hij vertelt niet over zichzelf maar zingt over andere mensen. Niet de meest diepgaande teksten maar wel bijzonder vermakelijk, helemaal met zo’n stem. Naast The Cat Empire heeft Harry verschillende projecten. Zo is hij de helft van het duo Jackson Jackson. De muziek van deze act is een combinatie van hiphop, electro en een heleboel andere stijlen. Ook heeft hij een paar maanden geleden een album uitgebracht waarop hij zichzelf begeleid met een akoestische gitaar. Muziek zat dus van deze man. Het is mijn droom om ooit een muzikant te zijn met de kwaliteiten van Harry James Angus, maar ik ben er bang voor dat me dat ooit gaat lukken.

Cool Genius - Maybe You Should Do That Too (2007)
In de tijd dat ik nog onderdeel was van het Macro & Che team mochten we op een gegeven moment een aantal keer het voorprogramma doen van een band die Cool Genius heet. Wij hadden er nog nooit van gehoord dus we waren benieuwd. Macro, DJ Native en ik speelden die tijd alleen nog maar live met beats en hadden nog helemaal geen plan om met live muzikanten te gaan werken.
Cool Genius bleek een fantastische band te zijn die bestaat uit drie mannen. Drum, (contra)bas en elektrische gitaar. Allemaal hadden ze een microfoon voor zich, maar wat mij verbaasde was dat de drummer de meeste nummers zong. Dat had ik nog nooit gezien. De nummers die ze speelden waren zo ontzettend komisch, melachonisch maar bovenal zo ontzettend goed. Wij waren alledrie helemaal overrompeld en werden meteen hun grootste fans op aarde. De muziek van Cool Genius zit heel goed in elkaar. De rifjes, de melodiën, de meerstemmige zang; het klopt allemaal perfect en blijft nog lang in je hoofd hangen. Ik denk dat het woord ‘catchy’ speciaal is uitgevonden voor deze band.
Als hiphoppers met beats waren wij zo gecharmeerd van het samenspel van deze band dat wij op de terugweg in de auto meteen begonnen te fantaseren over een live band. Uiteindelijk zijn Macro en DJ Native samen met een band gaan spelen en sta ik zelf ook al een dik jaar op het podium met een band. Wat ik heel jammer vind is dat deze band nooit echt is doorgebroken. Ze hebben anderhalf jaar geleden een nieuwe cd uitgebracht die ook weer helemaal te gek is, maar ze zijn nog steeds niet bekend bij het grote publiek terwijl ze hier heel erg geschikt voor zijn. Zonde dat het grootste deel van Nederland iedere dag door het leven moet gaan zonder de muziek van Cool Genius.

Zebda – Essence Ordinaire (1998)
Wie kent dat hitje ‘Tomber La Chemise’ nog? Dat Franse rapnummer met die verhuizers in de videoclip? Geweldig nummer was dat in die tijd, tenminste dat vond ik.
Jaren later kwam dat nummer ineens weer in me op maar ik had geen idee meer van wie dat was. Na een zoektocht kwam ik de naam Zebda tegen. Een Franse hiphop groep uit Toulouse. Ik heb meteen de hele discografie gedown…. uhm….. gekocht, en ik ben Zebda gaan ontdekken. ‘Tomber La Chemise’ was nog steeds een leuk nummer maar de rest van de cd was een stuk beter. Hele goede melodische hiphop die gemaakt werd door een toffe band. Helaas moest ik ook uitvinden dat de band al jaren niet meer bestaat. Ze hebben in 2003 nog een live plaat uitgebracht en toen was het afgelopen.
Mijn Frans is niet zo sterk dus ik weet alleen via GoogleTranslate waar de nummers over gaan. Wat ik wel te weten ben gekomen over deze band is dat het eigenlijk een groep gemotiveerde maatschappelijk werkers zijn die voor de lol muziek zijn gaan maken en daar erg succesvol in bleken te zijn. De maatschappelijke betrokkenheid komt heel erg terug in de muziek van Zebda en daar houd ik wel van, ook al kan ik het niet verstaan. De melodische hiphop die wordt gemaakt met samples en muzikanten vind ik zelf een prachtige combinatie. Ik was dan ook erg trots toen iemand eens na een optreden tegen me zei dat hij de vibe van onze muziek vond lijken op die van Zebda.

Twee weken geleden kwam ik er achter dat Zebda sinds kort weer bij elkaar is. Heel goed nieuws dus en voor mij een prachtig begin van 2012.

Che speelt vrijdag tijdens Club 3voor12/Eindhoven in de Effenaar. Naast Che staan ook Hijos de Mayo en Joep van Son & Jelle van Veenen met de ‘Arie-Wubbo band’ op het podium van de kleine zaal. Kaarten zijn te koop via Ticketmaster en Effenaar en kosten €5-, per stuk.