De showcase is vooral zo exclusief omdat er geen tickets beschikbaar waren voor de reguliere verkoop. Kaarten waren enkel te winnen bij radiozenders 3FM en Studio Brussel. Alleen pers en oplettende nieuwsbrieflezers konden nog op andere manieren binnenkomen.
De vele prijswinnaars, uit alle windstreken van Nederland en België, zijn al vroeg aanwezig in de Effenaar. Ze kijken er enorm naar uit, dat is aan alles te merken. De zaal is goed gevuld maar zeker niet overvol. Het rumoer, veelal veroorzaakt door jonge vrouwelijke fans, verstomt onmiddellijk wanneer iets na half negen Florence + The Machine aan de show begint. Zij, Welch, als stralend middelpunt in een rode jurk en de rest van de band in stemmig zwart.
De show wordt gestart met ‘Only For A Night’, het openingsnummer van ‘Ceremonials’. Een nummer met sprookjesachtige harp -en pianopartijen in combinatie met stuwende drums. De drummer wordt voor een groot gedeelte van de avond ondersteund door een percussionist die voor extra nadruk zorgt. En dan is er natuurlijk die krachtige stem waar het uiteindelijk allemaal om draait bij deze act. ‘Only For A Night’ is een geweldige opener die meteen grote indruk maakt.
De eerste nummers, allen afkomstig van ‘Ceremonials’, worden vrijwel aaneensluitend gespeeld. Welch lijkt zeer geconcentreerd, soms zelfs in trance, om haar regelmatig langgerekte vocale uithalen te brengen. Haar stemgeluid wordt aangevuld door een uitstekende achtergrondzangeres die iedere keer net een toontje lager zingt. Niemand zal de aandacht van Welch stelen vanavond. Tijdens instrumentale stukken beweegt Welch met zweverige, naar ballet neigende, bewegingen over het podium. Haar mysterieuze en dromerige imago gaat na enkele nummers wel een beetje verloren met de ietwat schuchtere opmerking ‘happy Valentine’s day everybody’.
Het aandachtig luisterende en rustige publiek veert voor het eerst op bij de bekende cover ‘You’ve Got The Love’. Na deze explosie van energie is ‘Never Let Me Go’ een rustmoment in de set. Liefde is het toepasselijke thema van de avond. Ook ‘Cosmic Love’ komt voorbij. De show van Florence + The Machine is niet spetterend te noemen, eerder mooi en intiem. Ook de lichtshow is rustig; sober doch effectief.
Er wordt rustig meegegaan op de muziek, maar de nieuwere nummers zijn duidelijk nog niet bij iedereen bekend. Net wanneer de spanning weg lijkt te vallen, sluit de band zijn reguliere set af met drie energieke nummers: ‘Shake It Out’, ‘Dog Days Are Over’ en ‘Rabbit Heart (Raise it Up)’. Meest recente single ‘No Light, No Light’ wordt bewaard voor de toegift. Welch ontvangt enkele rode rozen en kaarten uit het publiek om de ‘Valentijns avond’ compleet te maken.
Alle nummers zijn gebracht in absolute topvorm, daar doet de geknapte snaar van de harp geen afbreuk aan. De nieuwe nummers moeten nog wat rijpen en de hits van ‘Lungs’ lijken alleen maar groter te worden. De show duurt te kort vanavond, zoveel is zeker. Als Welch en haar band deze vorm kunnen vasthouden, zullen ze nog vele harten veroveren. Ook op iedere andere dag dan Valentijnsdag.
Gezien: Florence + The Machine, op 14 februari 2012, in de Effenaar.
De vele prijswinnaars, uit alle windstreken van Nederland en België, zijn al vroeg aanwezig in de Effenaar. Ze kijken er enorm naar uit, dat is aan alles te merken. De zaal is goed gevuld maar zeker niet overvol. Het rumoer, veelal veroorzaakt door jonge vrouwelijke fans, verstomt onmiddellijk wanneer iets na half negen Florence + The Machine aan de show begint. Zij, Welch, als stralend middelpunt in een rode jurk en de rest van de band in stemmig zwart.
De show wordt gestart met ‘Only For A Night’, het openingsnummer van ‘Ceremonials’. Een nummer met sprookjesachtige harp -en pianopartijen in combinatie met stuwende drums. De drummer wordt voor een groot gedeelte van de avond ondersteund door een percussionist die voor extra nadruk zorgt. En dan is er natuurlijk die krachtige stem waar het uiteindelijk allemaal om draait bij deze act. ‘Only For A Night’ is een geweldige opener die meteen grote indruk maakt.
De eerste nummers, allen afkomstig van ‘Ceremonials’, worden vrijwel aaneensluitend gespeeld. Welch lijkt zeer geconcentreerd, soms zelfs in trance, om haar regelmatig langgerekte vocale uithalen te brengen. Haar stemgeluid wordt aangevuld door een uitstekende achtergrondzangeres die iedere keer net een toontje lager zingt. Niemand zal de aandacht van Welch stelen vanavond. Tijdens instrumentale stukken beweegt Welch met zweverige, naar ballet neigende, bewegingen over het podium. Haar mysterieuze en dromerige imago gaat na enkele nummers wel een beetje verloren met de ietwat schuchtere opmerking ‘happy Valentine’s day everybody’.
Het aandachtig luisterende en rustige publiek veert voor het eerst op bij de bekende cover ‘You’ve Got The Love’. Na deze explosie van energie is ‘Never Let Me Go’ een rustmoment in de set. Liefde is het toepasselijke thema van de avond. Ook ‘Cosmic Love’ komt voorbij. De show van Florence + The Machine is niet spetterend te noemen, eerder mooi en intiem. Ook de lichtshow is rustig; sober doch effectief.
Er wordt rustig meegegaan op de muziek, maar de nieuwere nummers zijn duidelijk nog niet bij iedereen bekend. Net wanneer de spanning weg lijkt te vallen, sluit de band zijn reguliere set af met drie energieke nummers: ‘Shake It Out’, ‘Dog Days Are Over’ en ‘Rabbit Heart (Raise it Up)’. Meest recente single ‘No Light, No Light’ wordt bewaard voor de toegift. Welch ontvangt enkele rode rozen en kaarten uit het publiek om de ‘Valentijns avond’ compleet te maken.
Alle nummers zijn gebracht in absolute topvorm, daar doet de geknapte snaar van de harp geen afbreuk aan. De nieuwe nummers moeten nog wat rijpen en de hits van ‘Lungs’ lijken alleen maar groter te worden. De show duurt te kort vanavond, zoveel is zeker. Als Welch en haar band deze vorm kunnen vasthouden, zullen ze nog vele harten veroveren. Ook op iedere andere dag dan Valentijnsdag.
Gezien: Florence + The Machine, op 14 februari 2012, in de Effenaar.