Tigre Blanco vecht tegen luidruchtige jungle vol kerstmisklanten

“Hebben jullie nog veel te bespreken, of niet?”

Tekst: Thijs Portz / Fotografie: Patric Muris ,

Je wordt zwetend wakker op de vieze lakens van een bed in een onbestemd motel. De TV staat aan, de ventilator is kapot. Je kijkt om je heen en ontwaart de contouren van een met drank en drugs overladen nacht. Op weg naar de badkamer om wat water te drinken, kom je erachter dat de hoer van vannacht je geweer en al je geld, dat je gewonnen had met poker, meegenomen heeft. Milde paniek. Je moet hier zo snel mogelijk weg, ongezien. Op naar het volgende gehucht, op zoek naar geld en geluk. Dat is ongeveer het verhaal van de muziek die het Eindhovense Tigre Blanco maakt. Die laveert mooi tussen roots, gypsy, folk en soul. Vanavond speelt de band in Café Wilhelmina als afsluiter van de Kerstmarkt.

Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Van de grijze, koude en natte kerst naar de broeierige en lome muziek van de witte tijger. Dat het binnen beter is dan buiten blijkt meteen bij binnenkomst. Café Wilhelmina is stampvol, het barpersoneel in paniek. Dit belooft wat.

Iets later dan het geplande zes uur, geen tijd voor een band die eigenlijk in een louche nachtclub thuishoort, komt het kwartet op. Onder leiding van oppertijger Quintijn Lohman gaan ze netjes op een rijtje zitten. Vamos! Eerste wapenfeit van de zanger is het jammerlijk omstoten van zijn bier. Gelukkig toont zijn chips etende nichtje zich behulpzaam en slagvaardig: twee nummers later, het is druk bij de bar, is er weer ‘cerveza’.

De band opent sterk en speelt al snel ‘White Boy’, een nummer met het aangrijpende verhaal van een gedesillusioneerd – “I don’t know my future and I left my past behind” – man. Cajon, bas, shakers en akoestische gitaar, meer hebben de Eindhovense gypsies niet nodig om de aandacht te trekken. Het imponerende stemgeluid van Lohman is daar ongetwijfeld debet aan. Hij dendert en gromt, klinkt als Everlast en Robert Fisher, de zanger van Willard Grant Conspiracy.

Na ‘Seven’ en ‘I’m Sure’ gooit de band het over een funky boeg en is het tijd voor een klein dansje. Tijdens ‘Caliente’ geeft Lohman het goede voorbeeld met een soepele ‘flamenco-robot’, maar de zaal volgt niet. Die wordt steeds rumoeriger en drukker. Het is een terugkerend probleem, maar helaas ook vanavond weer actueel.

Hoewel de vier doen wat ze kunnen en ondanks herhaalde smeekbedes van Lohman, zijn ze niet in staat het tij te keren. De zanger blijft charmant en rustig, probeert het met flair op te lossen, maar trekt vanavond aan het kortste eind. Waar hij nog begint met een voorzichtig “Ik kan niet boven jullie geklets uitkomen” lijkt hij zich verderop in de set ook geen raad meer te weten als hij vertwijfeld vraagt of het publiek “nog veel te bespreken heeft?”

Muzikaal kan hij ook geen vuist maken. Tigre Blanco maakt luistermuziek, zonder opsmuk. Vanavond valt het kwartet ten prooi aan een publiek dat blij is dat het binnen is en waarvan een groot gedeelte maar weinig respect op kan brengen voor het goede optreden van de band. Want goed is het zondermeer.

Ironisch genoeg krijgt de fluitsolo van een niet-bandlid, naam onbekend, de handen nog het hardst op elkaar. Wrang, maar het geeft de avond goed weer. Pijnlijk geval ‘wrong time, wrong place’. Volgende keer toch maar in een nachtclub.

Gezien: Tigre Blanco, op 16 december 2012, in Café Wilhelmina.