En die titel heeft Gardner niet van een vreemde gekregen: zowel Engelse kwaliteitskrant The Guardian als het invloedrijke Amerikaanse muziekblog Pitchfork zingen de lofzang over de psychedelische pop-act in koor. ‘Barokpop’ zo omschrijft hij zelf zijn muziek. Uitgedrukt in referenties: een ingetogen versie van Temples. En soms zelfs van Tame Impala. Hij staat op het podium in Area51 voornamelijk achter zijn orgeltje, met een gitarist en bassist naast hem en een drummer achter zich. Dat orgeltje eist in de meeste nummers de hoofdrol op zich. Dat komt wellicht ook doordat, vooral aan het begin van de set, daar de meeste variatie in te vinden is. De laatste nummers van de set die een grotere rol voor de gitaar en de golvende bas hebben, laten te wensen over naar meer.

De zang van Gardner is mijmerend en prachtig beheerst. Sinister ook wel, maar dan wel de lichte variant met realisme en hoop. Zijn stem leent zich perfect voor emoties als melancholie en weemoed. Daar gaan veel nummers dan ook over. De kwetsbaarheid doet sterk denken aan in echo gedompeld stemgeluid van Belle & Sebastian, met even hoge noten en een even afgestemd bandgeluid. De tweede stem is zowaar nog hoger – soms iets buiten het bereik van de gitarist – en de drums blijven altijd minimalistisch. Muzikaal is het echter veel psychedelischer dan de Schotse band. Jacco Gardner is een verfrissing in het Nederlands muzieklandschap. Hij is deftig en spannend tegelijk. Zijn live-act is al behoorlijk sterk, maar er zal wel meer variatie op het album moeten komen, om ook voor langer dan een half uurtje zo interessant te blijven. Aandoenlijk is het ‘maximaal één single per klant’ na afloop. Niet uit hoogmoed, maar ‘omdat hij er ook graag nog een paar voor zichzelf bewaart’.

White Fence is de gruizige garageband rondom Tim Presley, een gitarist optima forma. Een genieter van zijn eigen muziek. Hij maakt garageliedjes, jazeker, maar op alles behalve conventionele wijze. Vooral live worden alle liedjes geabstraheerd; ze worden gerekt met minuten durende gitaarpartijen die lang kunnen worden wat ze willen, ze zullen niet vervelen. Zeker niet als er goed zicht is op Presley. Hij beweegt zijn heupen losjes op het ritme, maar is met zijn hoofd alleen maar bij zijn gitaar. Alsof hij voortdurend zinspeelt op een psychedelisch intermezzo, volledig aangestuurd door zijn riffs.

Presley is net als een voetballer die alleen maar met de bal wil spelen. Hij heeft dat met zijn gitaar. Hij kijkt er beminnend naar en doet hem alleen maar af om snel een volgende om te doen. De rest van de band houdt hem nauwlettend in de gaten, want ze moeten volgen. Ze spelen volledig in dienst van Presley. Dat White Fence als soloproject is begonnen, is (iets te) goed te zien. Er is geen interactie onderling en Presley vaart enkel zijn eigen(zinnige) koers. Die koers is op plaat gevarieerder (hij schrijft ook echte singer-songwriterliedjes) dan vanavond. Je zou kunnen zeggen dat hij de setting goed aanvoelt, maar evengoed een beetje jammer.

Op Le Guess Who was zijn geluid te anoniem tussen al die acts met afgeronde liedjes, maar vanavond krijgt hij de volledige aandacht van een publiek dat uitkijkt naar dit soort avonden in Area51. Liefhebbers van liedjes met een kop en een staart zullen het niet snel kunnen waarderen, maar die hebben op woensdagavond dan ook vast andere dingen te doen.

Gezien: Jacco Gardner en White Fence, op 12 december 2012, in Area51.