Recensie Het Droste Effect - Lingerland (EP)

Van fuzzy groove naar georganiseerde chaos

Tekst: Jerome Crutsen ,

In mei dit jaar bracht Het Droste Effect zijn tweede EP uit in eigen beheer, vlak nadat de band besloot er mee te stoppen. Het geplande optreden in de Effenaar, het eerste in Eindhoven, ging niet door en een volgende kans lijkt er niet meer in te zitten. Eindhoven heeft Het Droste Effect dus nooit live gezien. Ondanks dat het einde al weer was gekomen, werd er dus toch nog een EP gereleaset getiteld 'Lingerland'. Werd de eerste EP ook nog analoog, op cassettebandje, te koop aangeboden, is deze keer gekozen voor enkel een digitale release.

Op de eerste EP werd nog volop geëxperimenteerd met diverse instrumenten, op Lingerland draait het voornamelijk om gitaar, drums, bass, organ en synths. Desondanks staat het experiment deze keer centraler dan op de vorige EP. Opvallend ook is het gebruik van een apart instrument genaamd udu, een aardewerken bolle vaastrom die een diepe organische klank produceert doordat de openingen met de hand kunnen worden 'aangeslagen' of juist worden 'afgesloten'. De combinatie van psychedelica, surf, stoner, prog, space en fuzz maakt het tot een goedlopende kosmische trip.

Het album begint met 'Knocking On The Sky', een groovy nummer met een overvloed aan fuzz. De melodie is swingend maar tegelijk ook ronkend. Halverwege wordt de gitaar vermengd met atmosferische synthklanken die je meenemen naar de hoogtijdagen van oud Eindhovens trots 35007.
In 'Lingerland' overheerst de distortion tot aan het net niet irritante toe. De stampende drums en een overstuurde gitaar zorgen voor een heerlijk uptempo nummer. Na een minuut wordt er abrupt een chaos van samples, soundscapes en andere wazige bliepjes gecreëerd waarna het weer terugvalt in de melodie waarmee het begon.

Na deze hallucinerende trip wordt de surfplank tevoorschijn gehaald in de vorm van ‘Silveren Seepaerd'. Hier wordt halverwege de EP een rustpunt gecreëerd voornamelijk door het Dick Dale-achtige gitaargeluid. Een lekker sloom nummer voor de midzomer-avonden om je een weg te banen door ‘From Dusk Till Dawn’.
Het orgeldeuntje veroorzaakt in ‘Granada’ een Eagles Of Deathmetal-achtige sfeer met dames in bikini en flessen Jack Daniels die ‘I want you so hard’ meebleren. Door de tweede gitaaraanslag zit ook hierin nog een beetje surf verweven. Maar dan wordt het distortionpedal flink ingetrapt en staat de electric wizard voor de deur.

Afgesloten wordt er met een doomy duister ‘Loose Fit #1’ van een dikke zes minuten waarin  de udu weer hoorbaar is. Naar het einde toe ontstaat er een georganiseerde chaos en met een fade out is de psychedelische reis naar het land van groene wouden voorbij. Een ieder die wil, kan de trip zelf beleven via de Bandcamppage van Het Droste Effect.