Gezien
Zulu Winter, op 18 november 2012 tijdens Hit The City, in de Effenaar.
Muziek
Hoe hip het dezer dagen is om zuivere indie met dansbare elektronica te maken, is te zien aan het aantal hipster-snorren op straat. Of aan die van Ian Lock, één van de bezielers achter Zulu Winter. En je raadt het al: er is geen snorretje meer te bespeuren tijdens hun optreden op Hit The City. Los daarvan is de muziek die ze maken natuurlijk pure adhesie ten opzichte van de populariteit. Die doet er ook helemaal niet toe, want wat..
Plus
.. de heren brengen, is voor vijfentachtig procent allemaal van kwaliteit. Het is zelfs zo goed dat ze er hits mee scoren, zoals met ‘Key To My Heart’ en ‘We Should Be Swimming’. Maar wat Zulu Winter vooral is, is aangenaam vertoef - voor korte duur. Tijdens die twee hits, bijvoorbeeld. Niet voor een heel optreden van ellenlange duur. Want dan ga je al snel uit verveling naar die leuke lichtshow en omkadering kijken die ze telkens meenemen. En ja, die is de moeite waard. Het ziet er in ieder geval duur en professioneel uit en dat is al heel wat, zonder zwans. Dat is weinige klein(ere) bands dezer dagen nog gegeven. Wat meteen het hele beeld van de groep schetst: alles wat ze doen is kundig, maar afkomstig uit die ene creatieve ingeving die ze ooit gekregen hebben.
Hit The City: Zulu Winter grossiert in monotone luiheid
Band sluit festival af in c-mineur
“This is our last show of this year, enjoy!” - en wel, dat was te merken. Zulu Winter speelt niet alleen - en dat ligt natuurlijk aan hun muziek - een monotoon, maar na een half uur ook saai optreden. Of dat komt door tourmoeheid of niet: het is in ieder geval headliner onwaardig. En dat ondanks al hun enthousiasme en verbazingwekkend leuke setting.
Min
Het is allemaal net iets te snel gegaan voor het Londense vijftal. Maar wie zou niet amper voorbereid de studio ingaan wanneer een mooi platencontract voor de neus verschijnt? Al hadden ze daar beter toch niet op in kunnen gaan. De heren kunnen al veel, zoals hun instrumenten beheersen, maar inhoudelijk zit het vol gaten. Maar er is meer: de heren lijden ondanks hun enthousiasme toch aan tourmoeheid. Fouten die ze deze zomer (zoals bijvoorbeeld op Pukkelpop) niet maakten, komen deze avond wel naar boven. Ze missen soms een akkoordje of twee, vallen te laat in na een bridge, vergeten hun gitaar te stemmen. Wanneer je dan al puur met je muziek problemen hebt om je publiek ten dans uit te nodigen, gaat het met die fouten al helemaal niet lukken.
Eindoordeel
Slecht is het echt niet, overweldigend en origineel is het ook nooit geweest. Want als je als band jezelf al na twee nummers gaat herhalen, dan gaat het al snel vervelen. En als ze daarbovenop ook nog eens fouten maken die ze anders niet maken des te meer. Als troost kochten we dan maar één van hun mutsen bij de merchandise. Het is namelijk koud en we moeten naar huis in c-mineur, omdat we ons niet hebben kunnen warm dansen op de muziek van Zulu Winter.
Cijfer
6 (en vooruit, een extra plusje voor de muts)