Gezien
Each Other, op 18 november 2012 tijdens Hit The City, in The Rambler.
Muziek
Geen stad ter wereld waar meer talent verscholen zit dan in het Parijs van Noord-Amerika, het geliefkoosde Montréal. Ik zeg maar: Handsome Furs, Stars, het vergeten The Unicorns. Maar voor we te veel afwijken en onze liefde voor Canadese bands helemaal escaleert; daar mag nu ook Each Other aan toegevoegd worden. Het trio bestaat nog maar net, informatie over de heren is amper tot niet te vinden en een echte fysieke release hebben ze nog niet, maar hun rammelpop is groots. Wat wil je wanneer je dartelende, vrolijke gitaarriedels à la Mac DeMarco combineert met Daniel ‘King to the Kong’ Johnstons geniale gekheid en de gretigheid van Wavves.
Plus
Waar moeten we beginnen? Misschien moeten we ons eerder de vraag stellen of we muzikaal wel negatieve zaken kunnen opnoemen. Wat het trio brengt is een muzikaal samenraapsel dat we nog niet tot zelden gehoord hebben. Niet in specifieke arrangementen, maar in de combinatie ervan. Hoewel alles op een constant (maar hoog) niveau wordt gespeeld, komen de echte hoogtepunten er pas wanneer de gretigheid naar boven komt en het tempo de hoogte ingaat. Hun imago als sociaal gestoorde, doch geniale jongeheren versterkt dat alleen. Het hele optreden doet aan alsof we zijn beland op de wekelijkse repetitie van de heren. Iets wat voor velen niet werkt, maar Each Other komt er verdomd goed mee weg.
Hit The City: Each Other brengt grootse rammelpop in The Rambler
Je m’en fous lo-fi, quoi
Het kortste optreden van heel Hit The City schrijven we op naam van Each Other met amper vijftien minuten op de teller. Verder laat het sociaal gestoorde trio The Rambler alleen maar verbaasd achter met lo-fiaanse riedels, drommels en roffels die de band binnen dit en een korte tijd op de kaart moeten en zullen zetten. Goed volgens het boekje, gebracht op een manier zoals het niet volgens het boekje moet, quoi.
Min
Het enige wat we ons kunnen bedenken is de punctualiteit van de heren. Waar ze stipt horen te beginnen om zes uur, staan ze pas een klein kwartier later op het podium. Het einde van hun optreden is omstreeks half zeven, stipt, zoals het schema beaamt. Dat de heren daardoor maar vijf (en een half) nummers hebben kunnen spelen, vinden ze zelf niet erg. Wij daarentegen wel, want op zo’n korte tijd kunnen ze onze honger lang niet stillen.
Conclusie
Noem het buzz of hoe je ook wil, maar wat Each Other ten gehore bracht, is je m’en fous lo-fi zoals het hoort. Variatie, eigenheid, imago, kunde, geen idee hoeveel termen er zo nog bestaan om muziek te beoordelen, maar Each Other bezit ze (bijna) allemaal (even goed). Of toch: voor zover we ze hebben kunnen horen. Maar wat we hoorden, was solide en deugdelijk, zeer deugdelijk.
Cijfer
8,5