Het is de elfde keer dat Tori Amos op tournee gaat. Deze tour, naar aanleiding van het uitkomen van haar album ‘Night Of Hunters’ is in september in Finland begonnen en zal in december in Dallas eindigen. Het string quartet Apollon Musagète begeleidt haar. Heel toepasselijk, aangezien het album geïnspireerd is door de werken van onder meer Chopin en Debussy. Er zijn drie optredens in Nederland gepland. Het eerste vindt plaats in Eindhoven waarna er nog twee optredens in Carré in Amsterdam volgen. ‘Night Of Hunters’ kan als het beste album van Tori Amos sinds 2002 genoemd worden. De verwachtingen van haar show in het Muziekgebouw Frits Philips zijn dan ook hoog.
Het publiek krijgt een opwarmer in de vorm van zanger Mark Hole. De man staat verloren voor een zaal die nog voor geen kwart gevuld is met publiek. Zijn luchtige songs die hij zelf begeleidt op keyboard klinken goed, maar komen niet over. Mark vertelt minzaam waarover hij zingt en kondigt een nummer aan dat hij speciaal voor Tori Amos geschreven heeft. Het autobiografisch werk vertelt dat hij door Tori Amos uitgekozen is en hoe blij dat hij daarmee is. Zonder haar was hij niet zo ver gekomen. Het publiek ontvangt zijn nummers met applaus. Na het rondje spellen van zijn naam zit het erop voor Mark Hole.
Tegen half tien, als het string quartet Apollon Musagète het podium betreedt, is de zaal goed en wel gevuld maar niet helemaal uitverkocht. Drie violisten en een cellist zorgen voor een mooie vulling op het podium dat als een knusse huiskamer is aangekleed: gordijnen, een kroonluchter en de grote Bösendorfer vleugel -het enige merk dat Tori wil bespelen- domineren het podium. Het optreden speelt zich af tegen een groot gordijn met sterren. Onder een luid applaus komt Tori het podium op. Gehuld in een wijde jurk maakt ze een diepe onderdanige buiging en neemt zonder verdere plichtplegingen plaats tussen haar vleugel en het keyboard. Ze opent de avond met ‘Shattering Sea’van het album ‘Night Of Hunters’. Haar herkenbare stemgeluid is loepzuiver en betoverend. Het duurt echter even voordat ze werkelijk los komt en haar typische gespreide zit tussen de piano en keyboard inneemt. Soms uitdagend, soms teer en gevoelig, soms sensueel. Ze speelt met haar piano, liefkoost het instrument, slaat het. Naarmate de tijd voortschrijdt, is duidelijk dat ze haar hele ziel en zaligheid in het optreden stopt. Bij het nummer ‘Baker Baker’ gaat de kroonluchter aan wat bijdraagt aan de sfeer die op het weidse podium wordt gecreëerd.
Behalve een greep van haar laatste album horen we ook veel ouder werk: ‘Suede’, ‘Hey Jupiter’, ‘Mr Zebra’, ‘Mother’, ‘Graveyard’ en ‘Cloud On My Tongue’. Het lijkt wel of het publiek elk nummer perfect kent. Al bij de eerste tonen klinkt er een gejuich van herkenning uit de zaal. Amos bespeelt het publiek en tijd wordt vergeten. Wanneer het prachtige nummer ‘Winter’ ingezet wordt realiseert iedereen dat het tegen het einde aan loopt. Als de laatste tonen uitsterven gebeurt er iets. De halve zaal stormt naar het podium en reikt naar Amos die de gretige handen schudt.
Als eerste toegift krijgt het string quartet een moment voor een muzikaal intermezzo, aangekondigd door Amos zelf. Vervolgens komt ze het podium op om het gretige publiek te trakteren op meer. Ze speelt tijdens de tweede toegift op verzoek ‘Silent All Those Years’. De tere magische sfeer die er tijdens het hele optreden heeft gehangen is veranderd in een bijna vrolijk optreden. Ongemerkt zijn de uren voorbij gegaan en Tori Amos heeft Eindhoven getrakteerd op een onvergetelijke avond.
Gezien: Mark Hole en Tori Amos, op 15 oktober 2011 in Muziekgebouw Frits Philips.