De muziek van D.A.F. vormde de basis voor de techno, house en electro pop stromingen. De minimalistische vormgeving van de nummers bestaat uit strak drumwerk zonder breaks of fills en een monotone bas-sequencer. Het is een zeer dansbare variant van minimale muziek die in 1982 leidde tot de disco hits ‘Alles Ist Gut’ en het controversionele ‘Der Mussolini’. Geheel ten onrechte werd de link met neo-nazisme gelegd, mede door de lederen outfits waarin Gabi en Robert gekleed gingen.
D.A.F. stopte met bestaan in 1982 en nog een keer in 2005. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In 2009 ziet een nieuw compilatiealbum het daglicht, waarop een nieuwe tournee volgt. Een jaar later staat D.A.F. als hoofdact op het Summer Darkness festival in Utrecht en nu zijn ze na drie decennia terug in de Effenaar als onderdeel van de ‘Verschwende Deine Jugend Tour’
Het optreden vindt plaats in de grote zaal; een vreemde keuze omdat je een band als D.A.F. eerder op een klein podium in een obscure zaal zou verwachten. Klaarblijkelijk heeft de Effenaar dat ook ingezien. De zaal is voor deze gelegenheid voorzien van een klein, laag podium. Gordijnen en een groot wit projectiescherm maken van de onpersoonlijke grote ruimte een zaaltje dat verrassend veel wegheeft van de Effenaar van weleer. De angst dat het optreden van D.A.F. zou uitmonden op een kille herinnering aan het verleden, met het ontbreken van contact tussen publiek en band, is dus ongegrond. Gelukkig maar.
Het Duitse electroduo No More mag de avond openen. Het is één van de namen die in de jaren tachtig onderdeel uitmaakten van de new wave stroming en hun bekendheid kregen met de single ‘Suicide Commando’ (jawel: waar de Belgische EBM / industrial band haar naam dus vandaan heeft). Hoewel er vorig jaar een nieuw album is verschenen weet No More niet veel volk te trekken. Het is rustig in de zaal en het heeft niet echt een positieve invloed. Het optreden komt traag op gang. Pas als ‘Suicide Commando’ gespeeld wordt is er een teken van herkenning en weet zanger Andy Schwarz het publiek voor zich te winnen. Tina Sanudakura vormt met haar synthesizer de basis van de new wave electro sound en speelt bijna sensueel met de theremin en een met groene leds voorzien ‘muziekrad’ wat meer van een hamstermolen wegheeft dan van een muziekinstrument. Als het nummer ‘Il Tempo Reale’ wordt gespeeld komt Andy pas echt los. Helaas is het optreden daarna ten einde.
Als het tijd is voor de hoofdact van de avond is de zaal aardig volgestroomd. Het is niet uitverkocht, maar gezellig druk met voldoende ruimte om te dansen. Niet alleen het publiek dat in de jaren tachtig jong was is komen opdagen, maar ook de jongere generaties zijn aanwezig. Voor D.A.F. heeft de tijd ook niet stilgestaan. Gabi Delgado-López is ouder geworden, een beetje belegen. Een glimlach siert zijn gezicht en blijft het hele optreden op zijn plaats. Een groot aantal flesjes water staan gereed voor het waterspektakel wat Gabi elk optreden opnieuw uitvoert: het rondstrooien en zichzelf overgieten met water voor de nodige verkoeling. Vernieuwend is D.A.F. niet en de performance is niet sensationeel te noemen. Gabi loopt nog steeds over het podium heen en weer en Robert heeft zijn plaats achter de drums gevonden. Het grootste deel van de muziek komt tegenwoordig niet meer van cassettebandjes zoals ooit lang geleden, maar van cd.
De nummers die de revu passeren zorgen ook niet voor een verrassing. ‘Alles Ist Gut’, ‘Sato Sato’ en ‘Als War Das Letzte Mal’ krijgen we natuurlijk voorgeschoteld. Het is allemaal bekend en precies wat het publiek verwacht. De hit ‘Der Mussolini’ zou je als toegift verwachten maar D.A.F. brengt het als tweede nummer. Waarom die keuze is gemaakt wordt direct duidelijk. Begint het nog wat aftastend en afwachtend, na dat nummer is het ijs gebroken en ontaardt het optreden in een gezellig samenzijn waarbij het enthousiasme niet alleen bij het publiek te vinden is. Gabi heeft er plezier in. Dat straalt hij niet alleen uit, maar roept hij ook meerdere malen. Het heeft zijn uitwerking op het aanwezige publiek, de ‘Jungen Und Mädchen’. Jong en oud danst op de nummers die zoveel jaren geleden al door de speakers klonken. Het is een avondje nostalgie, even jezelf terug wanen in een tijd waar alles zoveel eenvoudiger leek. Het verkleinen van de zaal tot afmetingen die bij een band als D.A.F. hoort, helpt daarbij. Tot drie keer weet het publiek Gabi en Robert terug het podium op te krijgen. De heren zijn er zichtbaar content mee en spelen onder andere ‘Der Rauber Und Der Prins’ maar dan is het toch echt afgelopen.
En tot slot; voor wie wil weten waar de naam van de band vandaan komt: het is bedacht door Gabi die de overheersende Amerikaanse invloed op de Europese cultuur op de korrel wilde nemen. Een gedachte die inmiddels ‘zo jaren tachtig’ is. Deze avond bewijst anders.
Gezien: D.A.F en No More, Effenaar, vrijdag 28 oktober 2011.