Het voorprogramma Make It Count begint iets voor 20.00 uur. De muziek van deze jonge knapen is gemakkelijk te plaatsen is in het rijtje Kensington, Makebelieve en Destine. Gevoelige poppunkrock die op nogal standaard wijze gebracht wordt. De meeste nummers zijn uptempo en lijken veel op elkaar. De mannen doen ook niet veel moeite om het publiek op te zwepen. Toegegeven: zo af en toe laten ze het publiek mee klappen, maar echt los komen band en publiek niet. De band speelt een set van ongeveer 20 minuten zonder dat die echt spannend wordt.
Wat is nu een Sinterklaasfeest zonder surprises? Een tijdje geleden kondigde Dynamo aan dat er een special guest zou zijn. Al snel werd er gespeculeerd dat dit wel eens een grote band van internationale allure zou kunnen zijn. Niets is minder waar, want de special guest blijkt een zwarte pieten punkband te zijn! Ze spelen enkele grote klassiekers, maar in op maat gemaakte jasjes. Zo openen ze met een punkversie van ‘Sinterklaas, Wie Kent Hem Niet?’ Tussendoor spelen ze de originele versies van ‘When I Come Around’ van Green Day en ‘The Middle’ van Jimmy Eat World. De boel wordt pas echt melig als ze een eigen versie van ‘Blitzkrieg Bop’ en ‘All The Small Things’ laten horen. Voor de gelegenheid hebben ze deze nummers namelijk omgedoopt tot ‘Hey Ho, Stoomboot!’ en ‘Al De Pakjes’. Heel toepasselijk en leuk bedacht allemaal. De set is echter niet langer dan de vijf genoemde nummers en dan heeft de grap ook lang genoeg geduurd. Het publiek bestormt tegen het einde nog even het podium, crowdsurft er op los en heeft het overduidelijk naar zijn zin.
Het grote zwarte doek wordt tevoorschijn getoverd, waarbij het podium wordt getransformeerd tot een klein Hawaiiaans paradijs. Temperaturen inbegrepen, want tegen de tijd dat Zebrahead begint is het al flink zweten in Dynamo. Alle bandleden zijn gekleed in Hawaï-blousjes, er staan opblaaspalmbomen- en beesten op het podium en ze hebben zelfs een klein tropisch barretje meegenomen. Ze nodigen enkele bezoekers uit om daar even af te koelen. Het levert allemaal een fraai plaatje op. Het plaatje dat ze laten horen is van een ander kaliber. De Zebrahead-machine hapert vanavond aan verschillende kanten. De gitaren zijn nauwelijks te horen en de microfoon van rapper Ali Tabatabaee geeft in het begin behoorlijk wat feedback of valt zelfs weg. Ook de zang zelf is niet van denderende kwaliteit, want zanger / gitarist Matty Lewis is lang niet altijd even zuiver of goed te horen. Het publiek kan dat echter vrij weinig interesseren en gaat gewillig in op de wensen van de band. Al vrij vroeg in de set blijkt de zaal te klein te zijn. Er wordt flink gedanst, de eerste stagedivers melden zich al vrij snel en er wordt een poging gedaan tot een zo groot mogelijke circlepit. De sfeer zit er goed in bij het publiek en dat maakt veel goed.
De nadruk ligt vanzelfsprekend op het nieuwe album ‘Get Nice’, maar ook het vorige album ‘Phoenix’ is ruim vertegenwoordigd. Natuurlijk komt ook de hit ‘Playmate Of The Year’ even voorbij. Tussendoor kondigen de bandleden een set aan nummers aan die gegarandeerd “real hardcore” en “way heavier than Slipknot” zijn. Om vervolgens te komen met een cover-medley van de cd ‘Panty Raid’, waarbij de nummers ‘Girlfriend’, ‘Oops … I Did It Again’ en ‘Wannabe’ voorbij komen.
Een optreden van Zebrahead met rapper Ali Tabatabaee die zijn shirt aanhoudt is als een sinterklaas zonder zwarte piet: de acties zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het duurt overigens wel tot de toegift voor hij dit doet, waarbij de band nog vier nummers laat horen. Met de nummers ‘Get Nice’, ‘Falling Apart’, ‘Anthem’ en ‘HMP’ komt de set van anderhalf uur ten einde. Ondanks dat de band zelf niet helemaal goed uit de verf kwam, was het toch weer een mooi feestje. Mede mogelijk gemaakt door de bezoekers zelf.
Gezien: Zebrahead in Dynamo, op zondag 27 november 2011.