De avond wordt kwart over acht afgetrapt door support Viva Brother. Dit kleine broertje klinkt net zo poppy als de hoofdact op zijn laatste plaat, ware het niet met een knoert aan Subways-segmenten. De vocals zijn, evenals het blouseje en de baslijnen van de bassist, strak te noemen. Het mede uit de Engelse hoofdstad afkomstige kwartet weet het publiek zonder al te veel moeite te boeien en kan zo hier en daar een terecht luid applaus uit de zaal ontvangen. Na een krap halfuur sluit Viva Brother af met single ‘Time Machine’, waarna ‘Get drunk, feel like shit!’ als laatste verzoek van zanger Newell door de microfoon galmt. Dat heeft het publiek geweten.
Openingsnummer van The Wombats ‘Our Perfect Disease’ lijkt voor haar functie op het lijf geschreven. Vanaf noot nummer één stijgt het kwik naar een hoogtepunt waar het voorlopig niet meer verdwijnt. Zoals verwacht zijn de eerste tien rijen dik gereserveerd voor wilde dartelende en dansende minderjarigen, die al met al de rest van de zaal aardig weten te infecteren met hun attractieve enthousiasme.
Na ‘Kill The Director’, die overigens de ambiance nog meer ten goede komt, volgen er de eerste technische belemmeringen. Wanneer deze met een ironisch grapje van drummer Dan Haggis teniet gedaan worden, lijkt ‘Girls/Fast Cars’ de uitgelezen mogelijkheid om de avond te herpakken. Nu wordt echter duidelijk dat niet alleen de gitaar van zo-even een probleem vormt. Zanger Matthew Murphy weet zich nauwelijks overeind te houden en moet tijdens het refrein toch telkens buigen voor het bereik van zijn bandgenoten. Niet alleen de vocals, maar ook het temperament wordt puur en alleen bepaald door de over het podium scheurende bassist. Diezelfde stemproblemen zouden te wijten kunnen zijn aan het drukke tourschema van de heren. Deze week achtereenvolgens opgetreden in Brussel en Amsterdam, maar toch. Deze locaties hebben echter wel weer geleid tot een zeer gemeende ‘dankewel’ na ongeveer elk nummer, wat toch wel zijn charme heeft.
Na tal van ingebrande strakke hits als ‘Jump Into The Fog’, ‘Patricia The Stripper’ en livejuweeltje ‘Techno Fan’ sluiten The Wombats hun setlist voorlopig af met ‘Tokyo (Vampires and Wolves)’. Aan de waardering in de vorm van een applaus te horen, neemt het publiek de lichtelijke overvloed aan technische mankementen al lang voor lief, waardoor de toegift ook niet meer dan verwacht is. Het is twee nummers wachten op ‘Let’s Dance to Joy Division’, die fijn schertsend maar zeer geslaagd wordt ingeluid met een jazzintro. Matthew benadrukt met ‘’Epic stuff Eindhoven, epic stuff’’, dat vanavond ook het Liverpudlianse trio zelf een epische ervaring rijker is geworden. Want ondanks de defecten leken The Wombats vandaag wel op hun (Wom)best!
Gezien: The Wombats en Viva Brother, 18 november in de Effenaar.