Het Groningse Traumahelikopter begint voor een verrassend lege zaal te spelen. Dit doen ze met twee gitaren en een minimaal drumstel waar de drummer de gehele show achter staat. Het geluid dat de drie mannen met deze instrumenten fabriceren, is rammelende edoch melodieuze garagerock. De drummer voorziet het geheel van een simplistische, maar zeer effectieve begeleiding. Veel meer is overigens niet mogelijk met het gekozen instrumentarium dat hij voor zich heeft staan. Zelf benoemde inspiratiebronnen voor de band zijn grote namen uit het verleden als Little Richard en Ike Turner. De sound van Traumahelikopter lijkt zich echter meer bij die van recentere acts zoals The Black Lips en Ty Segall te scharen.
Uitschieters van vanavond is het nummer ‘Maze City’ en nog meer ‘Wolf’, waarin hartstochtelijk als een wolf naar de volle maan wordt gejankt. Na ongeveer twintig minuten is de Groningse koek op. Het had ook niet veel langer meer moeten duren. Door de beperkingen die deze band zich heeft opgelegd om zonder bas of volledig drumstel spelen, is het moeilijker om variatie in de nummers aan te brengen.
Vorig jaar bracht Shaking Godspeed het alom geprezen album ‘AWE’ uit. Momenteel is de band druk bezig met opnames van een opvolger en doorkruisen ze samen met Traumahelikopter het land in een korte clubtour. De band begint vanavond met ‘Going Down’, een knallende cover van de legendarische blues gitarist ‘Freddy King’. Vervolgens schakelen ze meteen door naar de openingsplaat van ‘AWE’ met ‘GODSPEED’. In dit nummer, dat aanzienlijk afwijkt van de albumversie, laat frontman Wout Kemkens met een vette solo zien dat hij een fantastische gitarist is. Iets dat hij deze avond nog herhaaldelijk zal bewijzen. Ook vocaal houdt hij zich staande in het muzikale geweld dat hij samen met zijn twee handlangers produceert.
Een klassieke frontman is het echter niet. Hij beperkt zich tot enkele korte zinnen tussen de nummers door en laat -misschien wel bewust- verdere interactie met het publiek achterwege. De publieke belangstelling is inmiddels wat groter geworden, al zijn er nog steeds veel lege plekken te zien in de kleine zaal.
In tegenstelling tot Traumahelikopter is afwisseling voor Shaking Godspeed geen enkel probleem. Paul Diersen switcht voortdurend van basgitaar naar orgel en terug en neemt tevens de tweede stem voor zijn rekening. Ook muzikaal valt er meer te kiezen. De band speelt enkele uitgesponnen psychedelische rocknummers afgewisseld met catchy platen als ‘X Ray Eyes’ en ‘Lately’. Ook komt er al wat nieuw materiaal voor in de setlist van vanavond.
Shaking Godspeed gunt zich zelf geen enkel rustmoment en geeft er na een dik uur voluit knallen de brui aan. In het laatste nummer van de avond slaat drummer Maarten Rischen als besluit de onderdelen van zijn drumstel naar alle hoeken van het podium en laat Kempens zijn gitaar hevig feedbackend achter. Een passend besluit van een vlammend en oerdegelijk optreden.
Het contrast tussen optreden en respons in de zaal is groot: op het podium gaat men vol energie los, terwijl een groot gedeelte van het aanwezige publiek het allemaal vooral gelaten aanziet. Was men vermoeid na een week hard werken? Was de sfeer niet goed omdat de zaal niet vol stond? Was dan toch die interactie tussen band en publiek het grote gemis? Onmogelijk om de vinger met zekerheid op de zere plek te leggen. Een herkansing voor Shaking Godspeed om het gehele publiek voor zich te winnen volgt volgend jaar, dan ondersteund door nieuw materiaal, is misschien wel de beste oplossing voor iedereen.
Gezien: Traumahelikopter en Shaking Godspeed in Effenaar, op 18 november 2011.