De jonge gasten van Monomania komen uit Tilburg en kennen elkaar van de Rockacademie. Ze bestaan nu een klein jaar en hebben in die tijd al meer dan 100 shows gespeeld. Een respectabel aantal. Dat de band graag wil en er alles aan doet om te slagen, mogen dan ook duidelijk zijn. Het is aan hun gespeelde setlist af te zien: de band speelt goed en de nummers steken prima in elkaar.

We zouden hier lang kunnen uitweiden over de sound van Monomania maar laten we het maar gewoon bij de naam noemen: emopop. De paden van dit genre zijn al behoorlijk platgetreden en ook Monomania zoekt nergens de grens op. We gaan hier dan ook geen uiteenzetting schrijven dat het geluid diepte mist of dat de teksten wel erg kinderachtig zijn. Noch gaan we geen uitgebreide alinea neerpennen dat deze band niet bijster origineel is. Ten eerste, omdat er geen enkele progressie in het genre heeft gezeten sinds Taking Back Sunday het vorm gaf. Ten tweede, omdat het deze gasten een rotzorg zal zijn. Zij willen gewoon lekkere pop-shows neerzetten en een hele bende 14-jarige meisjes gek zien worden. Dat is hun goed recht, en ze hebben er de liedjes voor.

De band speelt over het algemeen strak, de hooks komen exact wanneer je ze verwacht en worden uiteraard vet aangezet. Bovendien is de zang van beide gitaristen over het algemeen goed (dat is tegenwoordig eerder uitzondering dan regel bij emo concerten), en er valt dan ook over het algemeen genomen weinig slechts te zeggen over de performance. Maar daar ligt ook de crux. Dat woord: ‘Algemeen’. Het is allemaal zo algemeen. Het maakt zelfs deze recensie algemeen.

Monomania zal zich er niet om bekommeren. Dat zal vanavond weer vol overgave een show ergens anders in Nederland neerzetten. Houdt de Hitkrant maar alvast in de gaten.

Gezien: Monomania, tijdens Popronde in Dynamo, op 11 november 2011.