Het is lang bijkomen van Barbarella dat vooraf speelde. Het publiek heeft daar alle tijd voor, want het mag veertig minuten langer wachten dan gepland op het optreden van Capeman. De band komt misschien mede daardoor geïrriteerd over. Maar als je op je bassdrum resonantievel (ook wel basvel geheten) je bandnaam en drie zebra's hebt staan kan er natuurlijk weinig verkeerd gaan. Als ze beginnen, staat Altstadt helemaal vol. Dat is knap te noemen, want het is toch een vrij grote kroeg.

Dat de bandleden van Capeman goed naar de Stone Roses en adepten hebben geluisterd, staat vast. De sound past perfect in het straatje van muziek die de Manchester scene in de jaren '90 zo groot maakte. Dat deze stroming zijn beste tijd heeft gehad doet deze jongens niet zo veel. Muzikaal staat het als een huis. Het publiek krijgt sterke songs met bijpassende en niet te overdreven solo's te horen. 

Klein minpunt is dat zanger Darko Tadic de neiging heeft om zijn teksten te overdreven neer te zetten. Vooral bij nummers waar hij zelf geen gitaar speelt, en de aandacht meer op zang komt te liggen, valt dit op. Twee keer "Wij zijn Capeman" roepen moet voor het publiek eigenlijk ook wel genoeg zijn om de naam te kunnen onthouden. Wellicht is dit ook meer ter oefening voor de band zelf. Niet lang geleden ging de band immers nog door het leven als Captain Capeman. Om het nog moeilijker voor Darko te maken draagt drummer Sin Banovic een shirt met die oude bandnaam.

Nu Oasis gestopt is, Beady Eye wat tegenvalt en kaarten voor de reünietour van de Stone Roses misschien te duur zijn, kun je prima naar het alternatief uit eigen land: Capeman. Waarschijnlijk kan dat nog dichter bij je woonplaats ook!

Gezien: Capeman, tijdens Popronde in Altstadt, op 11 november 2011.