De avond begint om 20.00 uur met Black Stone Cherry dat net als Alter Bridge een volwaardige hoofdact blijkt. De band speelt een uur lang een fijn gedoseerde mix van hun albums met een moderne variant van de oude classic southern hardrock zoals we die kennen van bijvoorbeeld Lynyrd Skynyrd. Het is een uiterst speelse en bewegelijke band die het publiek al goed op gang weet te krijgen. Alle trucs worden hiervoor uit de kast getrokken zoals het laten meezingen en meeklappen. Ook het spelletje ‘repeat after me’ wordt gespeeld en waardoor ze onder andere “Fuck Yeah Chris” weerkaatsen naar zanger Chris Robertson. Die overigens niet in topconditie lijkt te zijn, want zijn stem is niet helemaal zuiver en nogal aan de rauwe kant. Een gegeven dat goed hoorbaar is als hij zijn zegje doet tussen de nummers door. Naar het einde toe lijkt het beter te gaan, maar bij afsluiter ‘Lonely Train’ haalt hij stukken tekst door elkaar en moet bassist Jon Lawhon het overnemen.
Opmerkelijk is de cover van ‘Get Up, Stand Up’ van Bob Marley die ondanks deze zware gitarenuitvoering ongemakkelijk aanvoelt. Een vreemde keuze, want het eigen repertoire is op zichzelf al sterk genoeg. Ondanks dit alles zetten ze een sterke en strakke show neer die voornamelijk komt van de rest van de band. Achter het drumstel zit Animal in levenden lijve die de drumstokken over zijn drumkit laat vliegen alsof het een lieve lust is. Ook de tweede gitarist en de bassist rennen energiek over het podium. Rond de klok van negen nemen ze nog één keer een warm applaus in ontvangst en maken ze plaats voor de gastheren van vanavond.
Om exact 21.30 uur (en geen minuut later) is het tijd voor Alter Bridge. Ze zijn een stuk minder bewegelijk als de eerste act, maar de bombastische hardrock staat dan ook als een huis. Net als hun voorgangers spelen ze een goed geproportioneerde mix van oud en nieuw werk. Zanger Myles Kennedy is goed bij stem, hoewel deze door de akoestiek van het Klokgebouw niet altijd even verstaanbaar is. De band achter hem zet een strakke show neer en begaat vrijwel geen missers. ‘Ties That Bind’ wordt iets sneller gespeeld dan op het album, maar is niet zodanig als misser te bestempelen. Het geeft het nummer net dat extra beetje pit. Leuk detail is overigens hoe het nummer ‘Blackbird’ wordt ingeleid: met een klein instrumentaal eerbetoon aan de gelijknamige track van The Beatles.
Alle grote hits komen voorbij vanavond, voor zover Alter Bridge kan spreken van hits. Hoogtepunt is het akoestische rustpunt dat ingezet wordt met ‘Wonderful Life’ dat (gelukkig) al snel omslaat naar ‘Watch Over You’. De zaal zingt uit volle borst mee en geniet ervan. Het is overduidelijk dat de eerste twee albums de meeste reacties losmaken.
De band speelt een uur lang een strakke set, waarna ze beginnen aan een korte toegift. Deze bestaat uit ‘Open Your Eyes’ en ‘Rise Today’. Tijdens het eerste nummer raakt het publiek stuurloos als Kennedy ze de bridge wil laten zingen. Tussen de twee nummers door gaat hij een gitaarduel aan met gitarist Mark Tremonti, maar dat had echt niet gehoeven. De spontaniteit is ver te zoeken en het is ook niet alsof Tremonti zichzelf nog moet bewijzen. Het publiek klapt dan ook beleefd, maar had waarschijnlijk liever een extra nummer gehoord. Om exact 23.00 uur (en wederom geen minuut later) is de koek op. De bezoekers kunnen tevreden naar huis, want al met al was dit een avondje hardrock om je vingers bij af te likken.
Leuke gimmick van de avond is de USB-stick in de vorm van een gitaar die te koop is bij de merchandise stand. De USB-stick verschaft toegang tot een site vanwaar de show in MP3-format te downloaden is. Een concept dat ze gerust bij meer concerten mogen inzetten.
Gezien: Alter Bridge & Black Stone Cherry, Klokgebouw, zondag 6 november 2011.