Als je het begin van de plaat hoort denk je: hey, is dit nu lo-fi? Want dat is toch wat je verwacht met zo'n bandnaam. Het zijn slechts de eerste 25 seconden die je op het verkeerde been zetten. In deze tijd denk je dat je smerige en vuige rock luistert. Ook de albumtitel met een verwijzing naar de duivel zorgt voor onderbouwing van deze gedachte.

Het album is door frontman Michel Geelen op een multitrack-recorder opgenomen, zonder gebruik van computer of studio. Of het nu noodzaak was of een bewuste keuze, de niet al te gecompliceerde muziek leent zich er perfect voor. De charme van het geluid is ook gelijk een tekortkoming. Maar eigenlijk is het ook wel leuk om weer eens iets te horen dat het hier en daar wat nalaat. Want wat zijn er veel bands die hun geluid plat produceren waardoor de diepgang, die live vaak wel bereikt wordt, niet in de studio-opnames teruggevonden kan worden.

Voor de liefhebber van mainstream is deze plaat misschien wat apart geproduceerd, maar uiteindelijk zijn de liedjes toch het belangrijkste en niet de productie. Na een paar luisterbeurten valt de productie bovendien al wat minder op en krijgen de liedjes meer kleur. Een vergelijking met The Thermals is op zijn plaats. Ook deze band kenmerkt zich door recht toe recht aan muziek. De stem van Michel klinkt door het gekozen geluid wel wat schel, iets wat tegen kan gaan staan.

De gemiddelde plaat heeft tegenwoordig zo'n tien tot dertien liedjes. 'I Wrote 666 On The Kitchen Floor' bevat er zestien. Ook al duren de meeste tracks niet veel langer dan twee minuten, het is een gewaagd aantal. Niet ieder nummer is dan ook even sterk. Het japapapadajappa in 'Lost & Lonely' maakt het nummer misschien makkelijk mee te zingen, maar het komt wat kinderachtig over. En het ‘1-2-3-42’ maakt het album er ook niet sterker op.

Het liedje 'All In A Days Work' zou zo een nummer van Eels kunnen zijn. We horen een introducerende kinderstem, een repeterend pianoriedeltje en een autobiografische tekst met een knipoog. Ook andere nummers doen denken aan Mr. E, en dan met name ten tijde van het album Souljacker. Verwacht dus popliedjes met een scherp randje. Na 'All In A Days Work' zit het hoogtepunt van de plaat: 'Shine On Me (Tonight)' is een vrolijk en slim opgebouwd liefdesliedje met synthesizers à la Matt & Kim. Ook 'Love & Moustache' en 'Sweetheart' behoren tot de sterkere tracks van het album.

Al met al kan er gesteld worden dat het debuut van The Galactic Lo-Fi Orchestra een gevarieerd album is geworden met hoogtepunten, maar ook dingen bevat waarvan je denkt: moet dit nu?

Binnenkort horen hoe dit live klinkt? The Galactic Lo-Fi Orchestra speelt op 5 november 2011 samen met Woody & Paul in Area 51.