Na een prachtige lichtshow aan de buitenkant van het gebouw, gaat de pret van Glow verder in de Catharinakerk zelf. Ondanks dat ‘3 Nights In Heaven’ en Glow twee geheel verschillende concepten zijn, lijken ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. De aankleding in de kerk is subtiel en prachtig belicht. Met behulp van drie grote videoschermen hoef je geen moment te missen, ook al zit je achteraan. Die kans is behoorlijk aanwezig, want het is druk vanavond. Alle kerkbanken zitten vol en opvallend is het brede publiek wat zich vanavond heeft verzameld. Zowel studenten als ouderen zijn ruim vertegenwoordigd.

De muzikale aankleding wordt geopend door Scott Matthew. Voor vele de onbekende act in het rijtje. Dit neemt niet weg dat ook hij op een warm onthaal kan rekenen. Met twee begeleidende muzikanten is Matthew de enige die een band om zich heen heeft gevormd vanavond. De andere multi-instrumentalisten bespelen de piano, een cello en gitaar. Met name de cello klinkt prachtig dankzij de indrukwekkende nagalm in een gebouw als dit. Scott Matthew weet ondanks deze toevoegingen niet te verrassen. Zijn liedjes zijn prima, de muzikanten spelen goed, maar een extra element ontbreekt. De stem van de frontman doet ontzettend denken aan Guy Garvey van Elbow zonder het kwetsbare dat de Britse band zo kenmerkt. Bovendien lijkt de band wat geïntimideerd door deze setting. De ‘running gag’ over het bizarre van teksten zingen over de dood, begrafenis en het hiernamaals in een kerk gaat bovendien na een tijdje aardig vervelen.

Brett Dennen doet dat helemaal anders. De grafstemming van zo even is meteen verdwenen wanneer de extravagante jonge vent het podium betreedt. Solo met zijn gitaar swingt en groovet hij alsof de groteske setting hem totaal niet intimideert. Waarom sober zijn op zo’n mooie avond als deze? Terwijl Dennen relaxed verhaaltjes vertelt over vrienden die hij zijn ‘dog’ noemt en daar een liedje over geschreven heeft, pakt hij het publiek helemaal in. Verschillende bezoekers laten zich voor het eerst horen met sing-a-longs en lachen hard om zijn anekdotes. Iets wat Matthew eerder niet voor elkaar kreeg.  Wanneer hij wat gas terugneemt  verdwijnt de kracht. Het bekendere ‘Heaven’ krijgt volgens hem in de Catharinakerk een nieuwe betekenis, maar doet niet wat het zou moeten doen. In plaats van ontroeren, wordt het wat zeurderig. Reden hiervoor is het gebrek aan schwung die daarvoor zo nadrukkelijk aanwezig was. Dankzij een wat geknepen stemmetje en zijn bijzondere persoonlijkheid maakt Dennen indruk, maar dat is niet het enige wat hem speciaal maakt. Zijn stem en muzikaliteit zorgen ervoor dat je je geen moment verveelt in een set die vooral kort aandoet.

Het afgelopen jaar is het hard gegaan met James Vincent McMorrow. Liefhebbers schieten als paddenstoelen uit de grond. Dat is precies de reden waarom hij vanavond als hoofdact fungeert. McMorrow gaat weer terug naar het typische singer-songwriter geluid in tegenstelling tot Dennen, maar doet dit op weergaloze wijze. De zanger is in vergelijking met de andere twee het meest bescheiden. Enigszins onzeker loopt hij het podium op. Ook hij is solo vandaag. Anekdotes worden in een fluisterstem gebracht en twijfelachtig vertelt hij over zijn afgeschoren baard vanwege ‘Movember’ en de perikelen die dat met zich meebrengt, omdat hij geen gewone snor kan laten groeien. Aandoenlijk is het bijna totdat hij zijn keel opentrekt. Met zijn stem verdwijnt zijn onzekerheid als sneeuw voor de zon. De zanger benut voor het eerst vanavond volledig de locatie. Met een harde schreeuw hier en daar vult hij de grote ruimte met geluid wat door merg en been gaat. Omdat ‘kerken gemaakt zijn om hard je stem te laten horen’, besluit hij ‘If I Had A Boat’ zonder enige versterking ten gehore te brengen. Puur, eenvoudig en uitzonderlijk indrukwekkend. Twee covers  ‘Higher Love’ (Steve Winwood) en ‘Wicked Game’ (Chris Isaak) worden gestript totdat slechts de essentie van de nummers overblijft. Na drie uur in een ongemakkelijk kerkbankje vergt het wel wat van je concentratievermogen. Menig bezoeker vertrekt eerder, misschien ook om de laatste trein te halen. Het zorgt voor onnodig rumoer en meteen voor het enige minpunt op een verder magische avond.

Gezien: James Vincent McMorrow, Brett Dennen en Scott Matthew op 9 november in de Catharinakerk onder het mom ‘3 Nights In Heaven’.