Al bij de eerste tonen van het intro stijgt er een oorverdovend gejuich uit de zaal op: een geluid dat gedurende het concert als golven op en neer zal gaan; een branding die gedirigeerd wordt door zanger Tony Kakko. Met het openingsnummer ‘Flag in the Ground’ zet hij letterlijk de Sonata Arctica vlag in de grond, of beter gezegd het podium, en hij weet het publiek te bespelen met een vriendelijke tevreden blik op zijn gezicht.
De opkomst voor dit optreden is goed. Uitverkocht is het niet, maar veel zal dat niet schelen. De grote zaal van de Effenaar is vol met een gemêleerd gezelschap. Behalve de middenmoot zijn er jonge fans, al dan niet vergezeld door een ouder, en oudere grijze mannen en vrouwen. Zonder uitzondering reageert iedereen enthousiast en de interactie met de band is optimaal wat veel sfeer en gezelligheid in de zaal brengt. De nummers die de revu passeren zijn voor dit publiek goed bekend. Het levert het hele optreden lang meezingers op. Het geluid is uitstekend en de stem van Kakko mengt zich perfect met de muziek. Het is duidelijk dat er hier doorgewinterde artiesten optreden met een ruime podiumervaring. Samen met de goed verzorgde lichtshow is het begrijpelijk waarom het publiek nog altijd warm loopt voor deze melodieuze power metal uit het hoge Noorden.
Aangezien het laatste nieuwe werk van Sonata Arctica uit 2009 stamt krijgen we een greep uit bijna het hele repertoire voorgeschoteld. Tracks als ‘Juliet’, ‘Replica’, ‘Paid in Full’, ‘The Misery’ en ‘Full Moon’ komen stuk voor stuk aan bod. Helaas worden de meer bombastische nummers zoals ‘White Pearl, Black Oceans’ en ‘The Boy Who Wanted To Be A Real Puppet’ overgeslagen. Kakko brengt tussen de bedrijven door een aantal grappige anekdotes over Nederland fietsland en een blauw autootje, en wint met zijn ontwapenende optreden net dat ene hart van de laatste twijfelende bezoeker. Het haalt wel wat vaart uit het optreden dat niet geheel verrassend te noemen is. Het voelt aan als een goed geoliede machine met een tot in de details verzorgd optreden. Sonata Arctica brengt een beproefd concept dat weinig uitdaging of gevaar voor de heren met zich meebrengt. Of dat erg is valt te betwijfelen en het zal worden betwist wanneer het aan de gemiddelde bezoeker gevraagd wordt.
Na ‘In Black and White’ trekt de band zich even terug en krijgt het publiek de tijd om hun enthousiasme te laten horen wat resulteert in een luid ‘We want more’ met hier en daar een verloren kreet: ‘Vodka’ erachteraan. De toegift bestaat uit ‘Caleb’ en ‘Don’t Say a Word.’ Het eindigt zoals verwacht met ‘Vodka’ en de outro. Hiermee beantwoordt Sonata Arctica aan de verwachtingen en laat zij het publiek tevreden achter.
Gezien: Sonata Arctica in de Effenaar, maandag 29 maart 2011.