De definitie van het woord ´voorprogramma´ luidt: Het inleidend deel van een voorstelling. De zaal warmdraaien zodat de hoofdact met twee vingers in de neus het publiek op hun hand krijgt. Alhoewel Pioneers Of Love met veel new wave bombarie zichtbaar hun uiterste best doen om de Effenaar mee te krijgen, blijft het akelig rumoerig gedurende het half uur dat de stem van Jeroen Grendelman door de zaal galmt. Bovendien is zijn zangpartij nauwelijks te horen, en om het beeld van het matige voorprogramma te benadrukken, eindigt de zanger met het grappende bericht dat je je handtekening na de show bij de merchandisestand kan inleveren. Dat er maar twee mensen langskomen bij die desbetreffende stand spreekt dan ook boekdelen. De muziek van Pioneers Of Love bevat leuke aftreksels van The XX, maar weet het publiek over de hele set gezien niet enthousiast te krijgen.
Wat de Leeuwardenaren in het voorprogramma dus nalaten, moeten de Californiërs van Cold War Kids zien goed te maken. Maar ook dat begint met een valse start. Het aanwijzen van ‘Louder Than Ever’ als openingsnummer doet meteen deugd, maar evolueert al snel in een rommelig warboel. De gitaarlijnen zijn chaotisch en maken het nummer tot een ongecontroleerde verzameling van bijeengeschraapte partijen. Maar ook de bassist kan vanavond misschien wel beter achter de coulissen blijven zitten. Pretenderen alsof je de frontman bent met nauwelijks uitspringende baslijntjes doet niemand goed, en het publiek al helemaal niet.
Toch kent deze avond ook enkele spaarzame momenten van bedaardheid. Tijdens onder meer 'Bulldozer' en eerste single ‘Hang Me Up To The Dry’ geven de vier heren een kort lesje in hoe new wave ook kan zijn: donker, gecontroleerd en zweverig. Dit wordt dan ook al snel gewaardeerd door de halfgevulde zaal. ´Royal Blue´ volgt en de avond beleeft voor het eerst een hoogtepuntje waar al een tijdje naar gesnakt wordt. Niet alleen de vocals worden meer beheerst, ook de bassist Matt Maust en gitarist Jonnie Russell nemen een stapje terug. Na ruim dertig minuten valt uiteindelijk de bevrijdende stilte die vervolgens rigoureus onderbroken wordt door handgeklap.
De oorlogsheren weten deze sierlijke rust echter niet vast te houden en vallen al weer vrij snel terug in hun opstandige patroon. Dankzij de gevoelige toegift, waarbij de gitarist minutenlang vijf instrumenten baas maakt, wordt er enigszins bijgesteld, maar niet genoeg om de avond met een voldoende af te sluiten. Of het minimale publiek of de gemoedstoestand hierin een hoofdrol vertolkt, is de vraag. Conclusie is dat Cold War Kids hun doorgaans heerlijk meeslepende platen vanavond omdopen tot een rommelige mengelmoes met een dikke hoofdletter R.
Pioneers Of Love en Cold War Kids, gezien op 16 juli 2011 in de Effenaar.