Bryce & Aaron Dessner ‘telepathisch’ verbonden

Broertjes op eigen benen

Tekst: Niels van den Dungen / Fotografie: Dennis Danen ,

Al is The National het succesnummer van beide heren, het daarbij laten doen ze niet. Bryce Dessner componeert samen met zijn broer ook stukken die, zoals de organisatie van Cross-linx al zo mooi verwoordt, ‘het grensvlak’ opzoeken ‘van nieuwe (klassieke) muziek en avant-garde pop’. Hoe dat grensvlak precies eruit ziet, gaan we vanavond beleven.

Broertjes op eigen benen

GEZIEN:
Bryce & Aaron Dessner @ Kleine zaal, De Effenaar, 18 februari 2011.

MUZIEK: 
Bryce & Aaron Dessner zijn de twee gitaristen van The National en tevens tweelingbroers. Bryce (of was het nu Aaron?) opent de show door te vertellen dat het gitaarstuk zal bestaan uit zowel afgesproken als geïmproviseerde delen. En die geïmproviseerde delen komen wel goed, voegt hij met een flauw grapje daar aan toe. Het telepathische contact dat je als tweelingbroers bezit zal daar wel voor zorgen.

PLUS:
Het gitaarstuk bestaat globaal gezien uit drie delen: A, A’ en B. Het A-gedeelte bestaat uit gitaargolven die van ambient-achtige soundscapes overlopen in rustige post-rock. Waar er eerst een enkele noot doorgetrokken wordt, worden langzaam maar zeker meerdere noten gespeeld in een maat met een vast ritme. Het A'-gedeelte resulteert slechts in gezoem. Het B-gedeelte wat het stuk afsluit maakt vanuit het niets plaats voor flinke distortion. Vaste ritmes die zeer minimaal veranderen in andere vaste ritmes: een techniek die ook toegepast wordt in de minimalistische klassiek van bijvoorbeeld Steve Reich en Philip Glass. Het is ook geen wonder te noemen dat Bryce Dessner als klassiek gitarist naast zijn rockbestaan heeft samengewerkt met beide componisten. De drie gezamenlijke gedeeltes vormen een erg interessant stuk, je blijft uiterst geboeid kijken.

MIN:
In het tweede A'-gedeelte wordt de post-rock ingewisseld voor een vreemd schouwspel. En dat gedeelte voelt nogal bizar aan: iedereen die wel eens een microfoon te dicht bij een geluidsinstallatie heeft gehouden weet dat je daarvan een auditieve opdonder kunt krijgen. Het is echter precies dat geluid wat de heren opzoeken vanavond. De grens die men opzoekt resulteert dan slechts in irritant gezoem. Het laatste gedeelte maakt het redelijk goed, maar na een abrupt einde blijf ik wat onbevredigd achter. Het stuk duurde ongeveer 15 minuten, maar voor mij had het nog langer mogen duren als er plaats geweest was voor een subtielere afronding.

CONCLUSIE:
Al met al is het zeker te hopen dat we meer horen van deze broers en dat ze eventueel de meer klassieke elementen weten te verwerken in The National. Een goede act die prima op eigen benen kan staan.

CIJFER: 
8