Robin Piso woont al jaren in Eindhoven. Hij is ook al jaren muzikant dus er is ruimschoots voldaan aan de voorwaarden om mee te doen aan het Gouwe Lempkes dossier. En zie dan wat er uitkomt: een epistel van jewelste. Volledig afkomstig van zijn hand. Hij schreef zelfs een proloog en een slotzin. Aan het woord is de toetsenist van een van de grootste bands van Nederland op dit moment: DeWolff. Luisteraars van ons radioprogramma hebben gisteren kunnen horen hoe de nummers, maar vooral hoe de toelichting klinkt.
Stel je voor: je bevindt je in een situatie waar alle vrouwen van de wereld ontkleed op een rijtje voor je neus staan. Aan jou de taak om een top vijf samen te stellen…
Platen zijn in dit geval net als vrouwen. Er zijn ontzettend veel verschillende van gecreëerd, met velen die iets eigens hebben wat hen interessant of aantrekkelijk maakt. Niets is lastiger voor een muzikant om de vijf beste platen ooit naast elkaar te zetten. Het zou zelfs saai en verkeerd zijn als er vijf platen grijs gedraaid werden en de rest stof staat te happen in de kast. Elke plaat in mijn kast heeft zo zijn periodes dat ze veel onder de naald ligt. Iedereen is het er mee eens dat The Beatles, Led Zeppelin, Pink Floyd, The Doors, Crosby Stills & Nash, Neil Young, vroege Yes, Cream, Blind Faith, T.Rex, Grateful Dead, Jimi Hendrix enzovoort enzovoorts wereldplaten hebben gemaakt. Daarom heb ik de keus gemaakt om vooral nieuwere albums te bespreken die mij nu op dit moment het meeste doen (op Made in Japan na, omdat ik toch een toetsenman ben en dit gewoon een keiharde Hammond-pornoplaat is!).
Danger Mouse & Daniele Luppi - Rome (2011)
Geïnspireerd door de jaren zestig spaghettiwestern soundtracks van Ennio Morricone, zijn Danger Mouse en Daniele Luppi vijf jaar lang gaan werken aan filmmuziek zonder film. De vele instrumentale interludia gevuld met strijkers en in reverb overdronken gitaren zetten dit filmisch karakter dan ook erg goed neer. De twee producers hebben zelfs enkele oorspronkelijke muzikanten van die oude Ennio platen te pakken kunnen krijgen om hun spel vast te leggen op Rome. Daarbij zijn er enkele nummers waar Jack White of Norah Jones hun stem laten horen. Meneer White staat al vanaf The White Stripes erg hoog bij mij, maar de dochter van Ravi Shankar ben ik vanaf deze plaat pas gaan waarderen. Haar easy-listening muziek van hiervoor hebben mij nooit warm gehouden. De hele plaat is doordrenkt met een bijna onevenaarbaar dik basgeluid waar ik alleen maar van kan dromen. Wat voor mij tot aan deze plaat een onbekend instrument was, is de Celesta. Dit warme klokkenspel zit in bijna elk nummer waardoor samen met de strijkers de plaat een dromerig karakter krijgt. Ideaal om in de ochtend uit de conus te laten komen. Enige nadeel van deze plaat is dat hij 30 euro kost in de gemiddelde platenzaak wat ik erg veel vind voor een enkel vinyl album zonder uitvouwhoes. Desalniettemin zeker de beste plaat van 2011!
Tame Impala - Innerspeaker (2010)
Wat een drumgeluid! Maar buiten de drums heeft elk ander instrument op deze plaat een ontzettend goede sound. Het opent met een gitaar door een compressor en een phaser samen met een ingenieus basloopje, waarna de drums er met een zee van bekkengeluid invalt. Dit is ook terug te vinden op de platen van Dungen, alleen zit daar dan trekkend Zweeds zanggezeur bij. Kevin Parker’s zang daarentegen heeft een zweverig en drogerende werking op mij die sommige nummers van The Beatles ook hebben. De hele plaat heeft een erg warme sfeer met een zomers briesje doorheen gewoven. Het is dan ook haast verslavend om naar te luisteren op zonnige dagen. Hierbij komt ook nog het feit dat Kevin Parker alle instrumenten grotendeels zelf heeft ingespeeld!
The Black Keys - Brothers (2010)
Het verschil tussen Brothers en The Big Come Up is immens. Het is fantastisch om te horen hoe Dan en Pat van rauwe pure 8-track roeien-met-de-riemen-die-je-hebt kelderblues naar goed geproduceerde met-sample-aangedikte soms glamrock achige nummers zijn gegaan. Er zitten zo ontzettend veel lagen in de nummers dat je elke keer weer iets nieuws hoort. Handclaps, koortjes, belletjes, percussie en ook bizar veel toetsen instrumenten voor een initieel gitaar/drum rock duo. Klavecimbel, Wurlitzer, Farfisa en zelfs Mellotron komen langs. Ik heb deze plaat met DeWolff erg vaak geluisterd tijdens de opnames van Orchards/Lupine. Vooral het einde van bonustrack Ohio, waar de basgitaar steeds meer in de verte raakt door toenemende galm inspireerde mij om in sommige nummers van DeWolff het Hammond orgel even links te laten liggen. Nu vind ik reverb zelfs bijna onmisbaar bij elke baspartij.
Deep Purple - Made In Japan (1972)
Als er een plaat is waar het Hammond orgel van begin tot eind een grommende hoofdrol speelt, dan is het deze wel. Jon Lord is gewoon een van heftigste toetsenbeesten die ooit zijn vingers op het zwart-wit heeft durven zetten. Zijn Hammond sound is zo ontzettend hard en dik dat mijn drollen daar nog wat van kunnen leren. Ik vraag me af of er ooit nog een band zal bestaan waarvan alle bandleden hun instrument zo goed beheersen en daarbij het verschil weten tussen noten poepen en gedoseerde virtuositeit. Het is respectloos dat hij soms in de 1 euro bak te koop staat.
Wolf People - Steeple/Tidings (2010)
Bij deze laatste toelichting twijfel ik tussen Wolf People en Sleepy Sun. Beide redelijk nieuwe bands die erg psychedelische platen hebben gemaakt. Live zijn de bands ook groots! Fever van Sleepy Sun is een plaat die één grote trip is, waar een vrouwen- en mannenstem afwisselend zwemmen in echo. De opening van de plaat is een van de ruwste heftige gitaarfuzz intro’s ooit. Helaas haalt deze plaat net niet mijn top vijf. Ik ga eerder voor allebei de platen van Wolf People. Hier is een pure en helder hoge stem van Jack Sharp te horen wat erg aan Engelse traditionals doet denken. Op Tidings maakt het drumstel plaats voor een drumsampler. Oja, en live geeft Wolf People een van de f*cking beste shows die ik ooit heb gezien! De gitarist speelt met zo ontzettend veel beheersing. De muziek van Wolf People is nergens anders mee te vergelijken omdat het zo eigen klinkt.
- KOOPT AL DE HIERBOVEN VERMELDE PLATEN EN U ZIJT EEN GELUKKIG MENSCH! -
Robin Piso
DeWolff staat 3 december 2011 in de grote zaal van de Effenaar. Diezelfde zaal verkochten ze nog niet zo lang geleden helemaal uit. Toen ging het zo.