In één oogopslag kan je het publiek omvatten: de drie generaties. Enerzijds de families, inclusief grootouders, anderzijds alle (school)vrienden en kennissen van de bandleden. Van alle mensen die komen opdagen, kent naar schatting vijfennegentig procent de heren persoonlijk. Het publiek kampt echter met één probleem: ze hebben een concentratievermogen van vijf minuten. Om het daarna op een tateren te zetten met de buurman of vrouw in kwestie, is even respectloos als oma’s vers gebakken taart in haar gezichtsveld de vuilbak in te kieperen.
Ook het voorprogramma laat te wensen over. Het jonge ‘The Surs’ mag dan wel met alle plezier van de wereld op de planken dansen en ze mogen dan wel passie en genegenheid tonen, wat ze brengen is van workshop-niveau. Vijf dagen iets in elkaar proberen steken en het vervolgens voor een publiek opvoeren. Het logische gevolg is dat de ritmiek ongewenste tegenritmes vertoont. De stem van de zanger lijkt over te slaan en ga zo maar door. Een band mag gerust hard spelen, maar als het enkel en alleen in decibels is, zit het fout.
Gelukkig doet Fahrenheit Twins daar geen schep bovenop. De band waar je de invloeden zo uitpikt, brengt gezuiverde poprock. Een gelikt ‘Ta-65’ gebruiken als opener is niet meer dan logisch. Het nummer zelf is een instrumentale interpretatie van Interpol’s discografie. Wat verder volgt is vrijwel een integrale opvoering van ‘Empire of Sand' met de titeltrack als eerste hoogtepunt van de avond. Het nummer is een theoretische eerste hit te noemen. Meer pop dan rock, een herkenbaar melodietje en halverwege een gitaarsolo van jewelste. Iets wat een publiek mateloos weet te bekoren.
De Eindhovense talenten bezitten het vermogen om op lange termijn de Nederlandse Editors te worden. Wellicht weinig origineel, maar kwalitatief een bom. Beter goed gestolen dan slecht uitgevonden, zegt men dan. En met in de live uitvoering soms een andere interpretatie dan op plaat, zetten ze de kat bij de melk. Zo triomfeert er een Kytemaniaanse trompet door ‘Summer Is Here’ en krijgt ieder bandlid op zijn manier de tijd om zijn talent te tonen.
De hele avond zit voorspelbaar in elkaar, iets wat de heren nog nodig lijken te hebben. Zelf zitten ze, bassist Teun gelovend, vol zenuwen. Krampachtig aan hun instrument vasthoudend, spelen ze wat ze moeten spelen. Er zit overgave in, maar live minder dan op plaat. Of dat al dan niet komt door het beperkte bereik van de zanger, laten we beter in het ongewisse. Wanneer het publiek vervolgens schreeuwt achter een bisronde, is er meer sprake van schijnheiligheid dan van eerlijkheid. Het is als een sportgala. De hele avond praten over de hond van de buren die de kranten ‘s ochtends steelt en vervolgens toch applaudisseren voor de laureaat. Dat ze ook nog eens getrakteerd worden op de eerste publieke vertoning van hun eerste videoclip, is teveel van het goede.
Het totaalwerk van Fahrenheit Twins klopt als een bus, maar externe factoren beletten de ultieme extase. Ze bezitten de toekomstmuziek van overmorgen. En als je ze live écht aan het werk wilt zien, kan je beter naar een doorsnee show op hun komende tournee gaan kijken. Want hoe speciaal het publiek ook mag zijn volgens de frontman, ze maken vanavond veel kapot. Behalve de geloofwaardigheid en het prille enthousiasme van de band, want dat is ongenaakbaar.
The Surs en Fahrenheit Twins gezien op 14 april in de Effenaar.