De bonte mix van funk en soul is – zeker door de het relaxte tempo ervan – een mooie aanvulling op het brede scala aan house- en technostijlen op het festivalterrein. Dish trapt af en heeft driedubbele pech. Niet alleen gaat het terrein een stuk later open dan gepland, ook een flinke plensbui houdt haar dansstrand leeg. De locatie van het Broke stage, aan het begin van het terrein vanaf ingang twee, met daarnaast het saaie BNN podium – zonder echte PA, en geplande dj optredens – is niet echt gunstig. Bijna iedereen loopt door naar de grotere podiums die verder op het terrein liggen. El-P volgt haar op met zijn typische diepe zwoele housebeats, maar weet door dezelfde euvels ook nog niemand bij het Broke stage te houden. Eric de Man gaat het iets beter af. Hij draait Moodyman’s all time classics ‘I can kick this feeling when it hits’. Niemand kan deze plaat negeren, ook durft hij de net wat ruigere electroplaatjes, met bredere aantrekkiningskracht te draaien die meteen resultaat hebben. Mede doordat het festivalterrein nu snel volloopt, wordt het gezelliger bij het Broke stage. Ari Daily draait daarna eeen stuk minder herkenbare platen, vooral veel oude disco. En snel spelen weer de problemen van de moeilijke ligging van het stage op. Ook Daniel wang – echt ja, in super strakke 80’s tennispants en hempje – krijgt het niet voor elkaar. Zijn mix van gefilterde disco en eighties classics werk hier – ongelooflijk maar waar – niet. Misschien is het dans(strand) ervoor te groot, ligt de stage te ver van de mainstages, of is de dj booth te hoog – op het terras – geplaatst. De beats zijn erg dik, heel de dag al, maar toch wil het hier maar geen succes worden.