Het is een bijzondere avond in de Effenaar op deze frisse dinsdagavond. Het soort avond waar iedereen onder de dertig zich erg jong voelt en dat is niet zo heel erg vreemd. De band waar iedereen op staat te wachten doet zijn truckje al een slordige 28 jaar. Flarden van gesprekken die je opvangt gaan dus vooral over de kinderen en het werk. Eindelijk een avondje geen last van die koters, hoor ik een veertig plusser met twee bier in de hand zeggen. Natuurlijk gaat het ook over de belangrijkste oudjes van vanavond. Dat is namelijk de Britse rockband The Cult. Vanavond zal hun setlist vooral bestaan uit nummers van de plaat Love uit 1985. Een plaat die al 25 jaar oud is, maar nog altijd een pronkstuk tussen het werk van deze band. Deze tour is niet alleen ter ere van deze plaat. Het is ook een hommage aan het muziekalbum dat volgens The Cult zanger en oerlid Ian Astbury zijn beste tijd gehad heeft. In interviews ging hij zelfs zover Itunes aan te wijzen als schuldige voor de dood van het album. Een live vertolking van hun meesterwerk is dan toch een mooie, symbolische daad.

Er is geen voorprogramma, wat wel een beetje jammer is. Als the Cult zelf rond tien over negen losbarst is de enige opwarmer de drukte geweest, want het staat goed vol in de grote zaal. Gelukkig is er een extra bar neergezet zodat men zonder al te veel logistieke problemen aan een biertje kan komen. De band komt op en gaat meteen aan het werk. Geen langdurige monologen of gerommel met de instrumenten, maar gewoon alsof je de naald op de plaat zet en na een paar keer kraken komt het op gang. De band ziet er wel een beetje stram uit en straalt niet heel veel speelplezier uit. Zanger Astbury doet wel zijn best, ondanks dat hij toch wat ziekjes is, en springt enthousiast rond. Het publiek reageert wat tam terwijl de blaadjes bier vlot tevoorschijn getoverd worden door het barpersoneel.

Een enorm beeldscherm begeleidt de nummers met wat aardige beelden, maar een enorme toevoeging is het niet. De muziek zelf staat namelijk als een huis. Als de band dan halverwege de set of plaat het nummer ‘Rain’ inzet, komt het toch los bij de bezoekers. Dat heeft ook een duidelijke uitwerking op de bandleden die het enthousiasme van het publiek overnemen. Als de band een paar nummers later ‘She Sells Sanctuary’ inzet, barst het echt los. Nee, de bandleden springen niet wild in het rond en Astbury is niet meer zo zuiver als 25 jaar terug in de studio, maar live komt de plaat echt tot zijn recht. Het gitaarwerk is daarop namelijk wat ingetogen gemixt, live geeft het de plaat net die kracht die imponeert. Ook het andere oerlid Billy Duffy ziet er een stuk enthousiaster uit naarmate het optreden vordert en tovert prachtige geluiden uit zijn gitaar. De band sluit af met het prachtige ‘Black Angel’, waarna de plaat afgelopen is. De toegift die volgt, met onder andere ‘Dirty Little Rockstar’en natuurlijk ‘Love Removal Machine’, is eigenlijk overbodige luxe. Het hoogtepunt is dan wel voorbij. Astbury en Billy Duffy bedanken het publiek en hun band en vertrekken weer.

The Cult, gezien 14 oktober 2009 in de Effenaar