VENUS IN FLAMES
Een uur voordat Milow zijn gitaar pakt, verschijnt Venus in Flames op het podium van de al goed gevulde hoofdzaal van de Effenaar. Venus In Flames is niet alleen de artiestennaam van Jan de Campenaere en zijn band, maar blijkt ook al snel de gekozen naam voor de Belgische ‘me too’ van Milow. Vanavond bestaat Venus in Flames enkel uit Jan. Zijn eerste akkoorden, die verdacht veel lijken op ‘You Don’t Know’, maken zijn introductie volstrekt overbodig: “Milow is mijn voorbeeld,” bekende hij aandoenlijk. De overeenkomsten worden steeds meer zichtbaar halverwege zijn optreden. Venus In Flames maakt dezelfde minimalistische liedjes en brengt ze op dezelfde manier ten gehore: intiem, met een akoestische gitaar en de typerende Belgische nederigheid. Is Milow niet op dezelfde manier begonnen?
Het wekt sympathie, maar niet meer dan dat blijkt uit de alsmaar doorpratende bezoekers. Dat is jammer, want de muziek lijkt niet alleen veel op Milow’s repertoire, maar het heeft bij vlagen ook dezelfde kwaliteit. Goede timing en eenzelfde controle over zijn stem zorgen voor lieflijke liedjes in een meer dan aardige uitvoering. Wanneer ‘Hangin on’ wordt aangekondigd is daar opeens een radiohit in wording. “Vrij vertaald betekent dit doorzetten,” volgt als uitleg. Dat is wat Venus In Flames als voorprogramma heeft gedaan, maar dat is ook wat hem tijdens het bewandelen van ‘Milow’s pad’ nog ver kan brengen. Zijn versie van Karma Police waarmee Venus In Flames zijn debuut op Nederlandse bodem afsluit, is even gewaagd als fraai.
MILOW
Tweemaal “Goedenavond” zijn de openingswoorden van Milow’s debuut in Eindhoven. Dat hij daar wel eens gelijk in kan krijgen, is het vermoeden bij openingsnummer ‘The Ride’. Op zijn album alleen door hem ingespeeld, vanavond met ondersteuning van een extra gitarist, een (contra)bassist, een toetsenist, een drummer en een tweede stem. Een vrouwelijke stem. Dat geeft een frisse aanvulling op de prachtige, maar soms wel wat monotone stem van Milow. Stepping Stone wordt zelfs vierstemmig gezongen wat het toch al volle bandgeluid een extra dimensie weet te geven.
Na enkele nummers achtereenvolgens gespeeld te hebben neemt Milow de tijd om het publiek toe te spreken. Milow lijkt soms wat ingetogen in zijn beleving. Dat werd zelfs bijna gênant tijdens de uitreiking van de vele Belgische popprijzen, ‘de Mia’s’, die hij begin dit jaar kreeg uitgereikt.
Vanavond weet hij beter dan ooit zijn emotie over te brengen wanneer hij ‘Thunder Road’ opdraagt aan de onlangs overleden Martin Bril. Martin werd in België sterk opgemerkt door zijn doordrongen blik tijdens het optreden van Milow in De Wereld Draait Door, een klein jaar geleden.
Een ballad van Milow die dienst doet als ode aan een dergelijk treurig voorval, is een gevecht om je ogen droog te houden dat niet valt te winnen.
Het publiek is duidelijk merkbaar meer dan tevreden en de indruk ontstaat dat Milow echt helemaal niets fout kan doen. Wanneer een klein foutje wordt opgelost door het woord “scheiße” (overblijfsel van de tour door Duitsland?) krijgt hij ook de lachers op de hand. Milow zingt met speels gemak. Hij zingt zuiverder dan het bronwater dat hij in zijn hand houdt en de balans in zijn stem slaat geen enkele keer door. Soms zijn de rustige nummers wat eentonig, de teksten niet altijd even sterk, maar het geheel is altijd sprankelend.
Het tot vervelends toe gedraaide ‘Ayo Technology’, dat wordt opgedragen aan zijn vertrekkende geluidsman, wordt zelfs nog boven verwachting het hoogtepunt van de avond. Deze bewerking, dat voornamelijk in de outro zijn climax vindt, doet iedereen versteld staan. Natuurlijk wordt dit nummer samen met het snel volgende ‘You don’t know’ het hardst meegezongen. ‘Ayo Technology’ is akoestisch uitgebracht, maar vanavond tovert de toetsenist het nummer om tot een ‘floorfiller’ die hopelijk nog eens ergens terugkomt op een B-kantje. Op het einde van deze extra lange versie wordt gewisseld tussen ‘Ayo technology’ en ‘Drop It Like It’s Hot’ waarna de reactie van het publiek alleen nog maar als staande ovatie omschreven kan worden.
Muziek brengt mensen bij elkaar. Na Novastar heeft België met Milow een nieuwe ambassadeur die Nederland en België dichterbij elkaar brengt. Tijdens het concert kondigt Milow aan dat hij een live cd zal uitbrengen van zijn clubtournee. Indien de bijdrage van het publiek vanavond goed genoeg wordt bevonden is Eindhoven niet alleen op de Belgische kaart, maar ook op een Belgisch schijfje gezet. Tijdens de toegift, die in zijn geheel unplugged wordt gespeeld, grijpt een groep tienermeisjes de kans om heel hard “We love you Milow” te roepen. Waarschijnlijk is hij te bescheiden om dit nummer te gebruiken voor zijn live compilatie. Één ding is zeker: zij zijn niet de enigen.
Milow & Venus In Flames gezien in de Effenaar, donderdag 23 april 2009