Zondag vond deze jaarlijkse ontmoeting weer plaats. Aangezien café Wilhelmina plaats biedt aan ongeveer 250 personen is het niet verwonderlijk dat het uitverkocht was. Overigens is er uitverkocht niet hetzelfde als volgepropt. Er was nog voldoende ruimte om te staan en een drankje te halen. Niet geheel onbelangrijk in een café. Omdat Jan Akkerman voor velen een bekende is en zijn naam en status al jaren een begrip is, was de spanning al voor het concert voelbaar. Maar door dat verwachtingspatroon van het publiek liet deze grootmeester zich niet afleiden. Hoewel ik de indruk kreeg dat het de eerste nummers nog even zoeken was naar de juiste balans, steeg de sfeer en het enthousiasme in de zaal langzaam maar zeker na ieder nummer naar een hoger niveau. De bekendheid van Jan Akkerman kwam vooral in de jaren ’70 tot bloei. Hij sloot zich aan bij het Thijs van Leer Trio en creëerden de formatie Focus waarmee internationale erkenning verworden werd. Met hits als Sylvia en Hocus Pocus in Nederland, Engeland en Amerika lag werkelijk de hele wereld aan hun voeten. Helaas duurde dit succes slechts enkele jaren. Jan Akkerman verliet de band in 1976 en dat was eigenlijk meteen het einde van de zeer succesvolle periode van Focus. Maar de naam Jan Akkerman was een begrip geworden en deze stoïcijnse man bleef gewoon muziek maken. Nooit meer met het gigantische succes dat tijdens Focus ontstond maar zeker wel met de kwaliteit die je van ’s werelds beste gitarist kon verwachten. In de speelstijl van Jan Akkerman hoor je catchy Latijnse ritmes, de souplesse van jazz, de hardheid van de rock en de vrijheid van de Blues & Rhythm. De energie die hij in zijn spel legt is voelbaar en wordt gemakkelijk overgenomen door het publiek. Zo ook in café Wilhelmina. Vooral na de pauze kwam dit goed tot uiting. De nummers werden wat steviger waardoor het publiek langzaam de voeten niet meer stil konden houden. Ook de wereldhit Sylvia werd gespeeld wat bij iedereen meteen een gevoel van herkenning opriep. Toen de drummer met een geweldige solo de bom liet barsten was er bij het publiek geen houden meer aan. Wat toen volgde was één groot hoogtepunt dat pas ging zakken toen het laatste nummer werd ingezet. Het was een rustiger nummer waardoor het publiek zich weer wat kalmer begon te gedragen en langzaam begreep dat het optreden snel afgelopen zou zijn. Jan Akkerman liet zich nog verleiden tot een allerlaatste nummer maar verder kwam het helaas voor het publiek niet. Gezien: Jan Akkerman, 24 februari, café Wilhelmina